maandag 22 december 2008
zaterdag 6 december 2008
zaterdag 6 december
Fragmenten uit 'KERN IDEEËN', tekst Morrens Dobbels Delva. Zaaltekst.
-aanraken, ja of nee? NEE
Akkoord
-alles deleten, overplakken, weggommen, afwezig, negeren
Alles weghalen en niets id plaats, alleen goeie akoestiek en gezellige warmte en een mooie vloerbekleding. En
BRAINSTORM
-denken wij, als unit 4, wat unit 5 met ons van plan is?
-De ruimte opwarmen
-Heeft een opening zin als er maar 10 man op af komt? Voor wie doen we het? Voor onszelf? Incestueuze situatie?
De ruimte staat onder water.
De ruimte trilt, de vloer beweegt.
De toeschouwer hangt omgekeerd en bekijkt de ruimte op z'n kop.
De tuinslang spuit naar binnen toe.
Doen we daar iets mee, of negeren we het?
documenteren we de voorgaande tentoonstelling zodat die precies kan terug geplaatst worden door de volgende unit
echt trekgat,
Een fonteintje dat de ruimte verandert in een siertuin..
(En nog veel stoute ideeën die ik hier niet opschrijf)
Extreem hard
-gelaagdheid aanbrengen; (wat nu niet echt aanwezig is)
"iets" waardoor de vragen nog groter worden
Ja
Ja, de vernietiging en het extreem stellen van de context.
Kort samengevat:
-Licht uit/theatraal
luchtledig. Binnenste buiten. Is dit vrouwenkunst, peter? (met de baarmoeder geluiden)
neen
Neen het heden is eeuwig AMEN
-negatie/ontkenning/vernietigen
-Niet betreden
niet naar buiten treden maar het werk wel. Het verzenden met de post, het twee weken onderweg laten zijn, alle onderdelen afzonderlijk
NIET negeren, maar gebruiken in totaal andere vorm
Nog flarden ideeën
onder het tapijt vegen.
-ontkenning zichtbaar maken en het geheel herleiden tot één beeld door het niet te betreden en/of niet aan te raken
Opening nacht van het museum.
Opentrekken; naar buiten treden, wij zijn niet meer aanwezig, op een andere locatie.
overschilderen,
Periscoop? Er zijn bvb een aantal kijkgaten in een wand en door de periscoop zie je alles ondersteboven. supereenvoudig!
-sporen, restanten, negatieven
text) Ik hou wel van klunzigheid in een poepsjieke white cube. Zoals
-theatraliseren van de ruimte: donker met uitgesproken belichting
-toevoegen van zintuiglijke waarde: warm, gezellig, akoestiek verbeteren, gewoon aantrekkelijk maken
Totale ontkenning: "Er is geen opening, er is niets te zien. Kom niet kijken."
Unit 3 is nogal vrijblijvend, versnipperd. Gevolg = extreme versnippering: tuinslang in schijfjes zagen. Alles wordt in de ruimte geblazen of gehangen.
-versmallen
-versnipperen
(versnippering)
-warme luchtstroom (een frisse wind) waait Croxhapox binnen.
wat ik zoek: de verwachting doorbreken
-werk in andere context plaatsen en op die manier sterker maken (let wel, zonder wijzende vinger!)
envoie
Wat ik me herinner is dat ze een stroomversnelling wilden, dat het dat was wat ze wilden, een stroomversnelling zodat je alleen nog mee kunt in de elementaire kracht van het moment, overgave, het kolkende geraas van dingen die buiten je om gebeuren, dat het kolkende geweld van de stroomversnelling er onvermijdelijk zou komen, dat het moment gekomen was om je in het geweld te werpen, dat de laatste reden om het niet te doen aan flarden ging.
Niet met een vergrootglas naar de stukken zoeken, het moment is ondeelbaar.
middernacht
Pure GUAVA van Ween is op de ijskast beland. He, hola, op de ijskast. Bovenop een Mingus-cd en naast een Canon 450D. Naast het fototoestel en onder Ecuador, een reisverslag van Henri Michaux, hier in de 1985 editie van Veen. Ik raak het boek aan, til het op, het valt open op bladzijden 56 en 57. 'In het middelbaar onderwijs heb ik vaak meegemaakt,' lees ik bladzijde 57, 'dat de 'stomme' kinderen met grote zekerheid stuitten op het gewaagde, het speculatieve en de kernvraag van de gegeven theorie.'
Ik sluit het boek, deponeer het ondersteboven op de cd van Ween, besluit nog een bladzijde te lezen, dit keer in Oeuvres Complètes 1 van Raymond Queneau. Bladzijde 503:
parfois il murmure
avec les feuilles
Het hele gedicht, DRÔLE D'ANIMAL, is als volgt:
Au fond des fourrés de la forêt
il y a un drôle d'animal
il est sensible insensible ni bien ni mal
il n'attaque pas son semblable
ni l'autre
il ne ratisse pas le végétal
pour sa consommation courante
souvent il reste là
ou bien içi
il se reproduit sans histoires
il existe
parfois il murmure
avec les feuilles
Ik berg het gedicht op en schuif Oeuvres Complètes 1 van Raymond Queneau in de kartonnen hoes.
Sjoerd vroeg naar het telefoonnummer van Chris Vanbeveren. Heb ik niet, zei ik. Om te controleren of het eigenlijk wel correct was, wat ik gezegd had, vlooide ik de agenda na, te beginnen met september, dan augustus en zo terug tot januari 2008. Iemand had gezegd: als je in een boek bladert doe je dat altijd achterstevoren. Geen nummer van Chris.
Niet eens half uur later sprong Chris binnen, Chris en Marijke. Ze wisten wel dat we een openingsavond hadden maar hadden zich toch niet kunnen vrijmaken. Die foto die Lien in Baskenland genomen heeft, in de buurt van Bilbao, vindt Chris bijzonder frappant. Hij heeft ooit een bijna identieke foto genomen, zegt hij.
vrijdag 5 december 2008
vrijdag 5 december
Peter zegt: gisteravond hebben we een fantastisch moment gehad - tak! tak! tak! Het kwam in een stroomversnelling, alles zat precies.
Ze hebben de deurpanelen uit de stockruimte achterin gehaald. De roze wand is perfect uitgelicht. Halverwege de corridor zijn ze met het plaatsen van de deurpanelen bezig, twee deuren een meter van elkaar verwijderd, als je de eerste deur opent bots je op de tweede. Van de ruimte tussen beide deuren in hebben ze een stapelhok gemaakt.
In het hok stockeren ze wat onbruikbaar is. Interessante omkering: het antichambre (je komt er niet zomaar in, er is een vernauwing, een grens, een nieuwe identiteit) en het stapelhok (een ruimte waar je als bezoeker niets te zoeken hebt) vallen samen.
De omkering is totaal, zo totaal dat het eigenlijk niet eens een omkering is. De elementen kregen een andere functie. Morrens Dobbels & Delva is er in geslaagd om het uitgangspunt in een totaal nieuwe context te plaatsen.
Ze hebben de deurpanelen uit de stockruimte achterin gehaald. De roze wand is perfect uitgelicht. Halverwege de corridor zijn ze met het plaatsen van de deurpanelen bezig, twee deuren een meter van elkaar verwijderd, als je de eerste deur opent bots je op de tweede. Van de ruimte tussen beide deuren in hebben ze een stapelhok gemaakt.
In het hok stockeren ze wat onbruikbaar is. Interessante omkering: het antichambre (je komt er niet zomaar in, er is een vernauwing, een grens, een nieuwe identiteit) en het stapelhok (een ruimte waar je als bezoeker niets te zoeken hebt) vallen samen.
De omkering is totaal, zo totaal dat het eigenlijk niet eens een omkering is. De elementen kregen een andere functie. Morrens Dobbels & Delva is er in geslaagd om het uitgangspunt in een totaal nieuwe context te plaatsen.
woensdag 3 december 2008
woensdag 3 december
11u30. Aan de spooroverweg staat een file. Komt er een trein aan of er komt er geen trein aan? Geen hond die het weet. Er zijn geen honden, niet aan de spooroverweg. Voorbij de spoorberm begint het desolate havengebied. Griet had me naar de vliegtuiglaan gestuurd terwijl zij en Deborah bij Boels in de Industrieweg op me zitten te wachten. Maar Boels, dat is Wondelgem. Ik maak rechtsomkeert, rij via de Muidebrug, zo tot aan de Meulestedebrug. Een truck komt hijgend tot stilstand. Aan de Meulestedebrug staat een file. Ik schuif In a bad mood van Geraint Watkins in de cd-sleuf.
10 minuten later rij ik het terrein van Boels op, een firma die behalve eieren en Apfelstrudel zowat alles verhuurt wat je zou kunnen verhuren. Bijna alles, zo staat het op de bedrijfsauto. Griet heeft het bedrijf via internet getraceerd. Ze willen industriële ventilatoren, dat is wat ze willen. De kleine ventilatoren hebben niet het gewenste effect. Bij Boels hebben ze er twee van het merk BALDOR. De ventilatoren zijn meer dan twee meter hoog en het prijskaartje navenant. We rekenen af, laden in. Op de flank van een truck met Nederlandse nummerplaat weerkaatst ijzig zonlicht. Aan de Dampoort beland ik in een file.
14u. Het containerpark van Zwijnaarde. Op het kantoor word ik geholpen door een blondine die niet weet hoe het komt dat de glascontainer nog niet geleverd is.
In het magazijn vragen ze of de container voor bedrijf of particulier bedoeld is.
17u. Peter en Deborah leunen zittend tegen de muur ter
rechterzijde. Ze rusten uit. De ventilatoren van Boels staan diagonaal.
Zo meteen geven ze de vloer een schoonmaakbeurt, zegt Griet. Of we een aftrekker hebben, een dweil, een emmer. Ze stapt door de corridor, Deborah raapt de bekabeling op, voor ze de scenografie uitproberen willen ze de vloer proper zetten. Ze koppelen de tuinslang los, lozen het water in de emmer.
de handelingen van Morrens Dobbels & Delva
1. Peter veegt, Deborah raapt de papierresten bijeen, Griet verzamelt het rubber en vraagt of we een vuilblik hebben.
2. Peter tilt een plastiekzak op en stapt naar de corridor. Hij deponeert de plastiekzak bij het gerief dat ze niet in de ruimte willen. Griet in hurkzit. Ze verzamelt het rubbersnijsel.
3. Griet vindt een schroef die blijkbaar van een van de kleine ventilatoren is. Peter bekijkt de schroef en zegt: 'Hij is beter af dan de vent die later komt.' Griet en Deborah lijken het grapje niet door te hebben. Ze zijn bezig met de vloer. Deborah raapt de papierresten op. (Morrens en schrijver dezes schateren van het lachen)
4. Griet dweilt. Gauw wordt het spoor duidelijk, een vlak tekent zich af, de vlekken verdwijnen.
Het spoor: elke handeling laat een spoor. Het dweilen laat een spoor. Waarom ze de vloer dweilen of niet dweilen. (als het asfalt van een wegje dat gerepareerd moet worden) (als het platform waarvoor ze een helikopter hebben gehuurd)
Ik heb het over Alberts en Messchendorp. Het gesprek komt op Japan. Deborah veegt.
Wat van het papier rest: een kleinigheid.
wat in de corridor terecht kwam
Het onderste deel van de stelling.
Een doos met papierresten, 6 afstandsbedieningen.
Een rugzak.
De Hitachi dataprojector. (die van Honoré)
Met roze verf besmeurde paraplu's, rode snelbouwstenen, een zak met fotokopies.
Een krat met handwerkmaterieel en twee zwarte koffers van SKIL.
Op het blad van de werktafel: yoghurt, bananen, een zwart doek.
Wat verderop: de gla-haha-diolen. He halo, ze doen nog mee.
de handelingen van Morrens Dobbels & Delva
5. Schoonmaken van de vloer. Dweilen. Griet tilt een emmer met heet water. (één ding hebben ze niet verwijderd: de hangende tuinslang)
Gisteren hadden we het er nog over, dat er een dataprojector aangekocht zou moeten worden, maar dat plan hebben ze bijgesteld. Ze doen het zonder dataprojector.
6. Morrens klimt op de stelling en draait alle lampen uit op drie na, de lampen die zich vlakbij de roze wand bevinden. Met karton fabriceert hij drie schermen, één voor elke lamp, zodat het licht alleen nog op de roze wand valt. 'Het is juister,' zegt hij, 'omdat we met die dataprojector iets toevoegen. Zo maken we van de muur zelf een lichtbron.'
'En als ge dat niet gelooft maken we u iets anders wijs.' (gelach)
7. Griet zoekt uit waar ze nog een derde ventilator zouden kunnen huren. Bij Boels in Wondelgem hadden ze er twee.
Boels heeft een vestiging in Erps Kwerps.
Het uitlichten van de roze wand is precies wat ze nodig hadden.
Van de muurtekening van Maud hier en daar een restant. 't Is de bedoeling dat het zo blijft. 'Interpreteren, herwerken,' verduidelijkt Morrens van fijnsnijerij Morrens Dobbels & Delva. 'Herwerken zonder iets toe te voegen, dat is het uitgangspunt.'
Eén van de ventilatoren is in horizontale positie aan een stoel gekneveld. Ze hebben visdraad nodig.
'Is er visdraad?' Visdraad. Nee, we hebben geen visdraad. (Conclusie: iemand van fijnsnijerij Morrens Dobbels & Delva zal naar de Brico moeten.)
'He, kijk eens,'
8. Peter wijst de hangende tuinslang aan: 'Visdraad. (!)' Een beslissing is gauw gemaakt: hij snijdt de nylondraad door (de tuinslang tuimelt over de vloer) en blijft het uiteinde ervan vasthouden tot Griet en Deborah de stelling zo hebben opgesteld dat hij er op klimmen kan. 'Ik voel mij precies gelijk de lul van Honoré,' grapt hij. (Honoré die had gezegd dat de recht omhoog en tegelijk ook ietwat voorovergebogen staande tuinslang hem aan een slappe lul deed denken.)
9. Griet en Deborah stappen met de nylondraad tot in de corridor. Peter grinnikt. 'Hè hè hè, wijven!'
Waarom Griet en Deborah met de nylondraad helemaal tot in de corridor stappen, omdat daar een schaar ligt, tussen de bananen en de andere spullen op het blad van de werktafel.
Ze knippen het draadje in twee gelijke stukken.
10. De 7 meter lange aluminium lat - aangebracht door unit 1 - wordt los gemaakt en komt anderhalve meter lager te hangen.
'Het hangt niet helemaal horizontaal,' merkt Griet op. (Peter staat op de stelling, is er na enig zoeken in geslaagd om de nylondraad door de gaatjes te pietsen.)
Peter (verbaasd): 'Hori... Maar dat moet niet.'
Griet: 'Eens kijken toch, eerst.' (Morrens klautert van de stelling.)
11. Ze treden terug tot vlakbij de corridor en bekijken de roze wand.
Peter: 'Fantastisch!'
Deborah: 'Dat maakt nogal een verschil.'
Peter: 'Fantastisch!' (Griet stapt naar een van de hoeken achterin.)
'Fantastisch!'
12. Morrens Dobbels & Delva stappen heen en weer. Ze zetten de ventilatoren aan. soudain cette couleur
plantes aromates épices tropiques
effluves fragances botaniques* De papierresten waaien op, veranderen in waaiende grassen, in heen en weer wiegende wieren, veranderen in openingen op Siberië, in warrelend Saharazand, het ad random parcours van een gigantische puzzel. Betovering, magie. We blijven kijken.
13. Griet veegt. Peter duwt op de 'on'-knop van de diaprojector. De lichtbundel gaat diagonaal in de ruimte. Schaduwen flakkeren. Een gigantisch sleutelgat wipt over drie vier andere knipsels en plaatst zich net buiten de luchtstroom.
Twee ventilatoren, bedenkt Peter, is misschien genoeg. Meer beweging dan wat het nu heeft, is niet nodig. Supergrote beweging zou de betovering verbreken. 'Tenzij het echt om een stormachtige werveling gaat,' redeneert hij. We kijken toe. Het is prachtig, dat waaiende papierenveld. De kreupel in het rond kruipende ventilator belandt op het voetstuk van een van de bij Boels gehuurde ventilatoren. Percussie. Af en toe slaat een schaduw over de muur ter linkerzijde.
*Raymond Queneau, Courir les rues: Tous les parfums de l'Arabie; Oeuvres complètes 1, p. 414, Gallimard 1989.
10 minuten later rij ik het terrein van Boels op, een firma die behalve eieren en Apfelstrudel zowat alles verhuurt wat je zou kunnen verhuren. Bijna alles, zo staat het op de bedrijfsauto. Griet heeft het bedrijf via internet getraceerd. Ze willen industriële ventilatoren, dat is wat ze willen. De kleine ventilatoren hebben niet het gewenste effect. Bij Boels hebben ze er twee van het merk BALDOR. De ventilatoren zijn meer dan twee meter hoog en het prijskaartje navenant. We rekenen af, laden in. Op de flank van een truck met Nederlandse nummerplaat weerkaatst ijzig zonlicht. Aan de Dampoort beland ik in een file.
14u. Het containerpark van Zwijnaarde. Op het kantoor word ik geholpen door een blondine die niet weet hoe het komt dat de glascontainer nog niet geleverd is.
In het magazijn vragen ze of de container voor bedrijf of particulier bedoeld is.
17u. Peter en Deborah leunen zittend tegen de muur ter
rechterzijde. Ze rusten uit. De ventilatoren van Boels staan diagonaal.Zo meteen geven ze de vloer een schoonmaakbeurt, zegt Griet. Of we een aftrekker hebben, een dweil, een emmer. Ze stapt door de corridor, Deborah raapt de bekabeling op, voor ze de scenografie uitproberen willen ze de vloer proper zetten. Ze koppelen de tuinslang los, lozen het water in de emmer.
de handelingen van Morrens Dobbels & Delva
1. Peter veegt, Deborah raapt de papierresten bijeen, Griet verzamelt het rubber en vraagt of we een vuilblik hebben.
2. Peter tilt een plastiekzak op en stapt naar de corridor. Hij deponeert de plastiekzak bij het gerief dat ze niet in de ruimte willen. Griet in hurkzit. Ze verzamelt het rubbersnijsel.
3. Griet vindt een schroef die blijkbaar van een van de kleine ventilatoren is. Peter bekijkt de schroef en zegt: 'Hij is beter af dan de vent die later komt.' Griet en Deborah lijken het grapje niet door te hebben. Ze zijn bezig met de vloer. Deborah raapt de papierresten op. (Morrens en schrijver dezes schateren van het lachen)
4. Griet dweilt. Gauw wordt het spoor duidelijk, een vlak tekent zich af, de vlekken verdwijnen.
Het spoor: elke handeling laat een spoor. Het dweilen laat een spoor. Waarom ze de vloer dweilen of niet dweilen. (als het asfalt van een wegje dat gerepareerd moet worden) (als het platform waarvoor ze een helikopter hebben gehuurd)
Ik heb het over Alberts en Messchendorp. Het gesprek komt op Japan. Deborah veegt.
Wat van het papier rest: een kleinigheid.
wat in de corridor terecht kwam
Het onderste deel van de stelling.
Een doos met papierresten, 6 afstandsbedieningen.
Een rugzak.
De Hitachi dataprojector. (die van Honoré)
Met roze verf besmeurde paraplu's, rode snelbouwstenen, een zak met fotokopies.
Een krat met handwerkmaterieel en twee zwarte koffers van SKIL.
Op het blad van de werktafel: yoghurt, bananen, een zwart doek.
Wat verderop: de gla-haha-diolen. He halo, ze doen nog mee.
de handelingen van Morrens Dobbels & Delva
5. Schoonmaken van de vloer. Dweilen. Griet tilt een emmer met heet water. (één ding hebben ze niet verwijderd: de hangende tuinslang)
Gisteren hadden we het er nog over, dat er een dataprojector aangekocht zou moeten worden, maar dat plan hebben ze bijgesteld. Ze doen het zonder dataprojector.
6. Morrens klimt op de stelling en draait alle lampen uit op drie na, de lampen die zich vlakbij de roze wand bevinden. Met karton fabriceert hij drie schermen, één voor elke lamp, zodat het licht alleen nog op de roze wand valt. 'Het is juister,' zegt hij, 'omdat we met die dataprojector iets toevoegen. Zo maken we van de muur zelf een lichtbron.'
'En als ge dat niet gelooft maken we u iets anders wijs.' (gelach)
7. Griet zoekt uit waar ze nog een derde ventilator zouden kunnen huren. Bij Boels in Wondelgem hadden ze er twee.
Boels heeft een vestiging in Erps Kwerps.
Het uitlichten van de roze wand is precies wat ze nodig hadden.
Van de muurtekening van Maud hier en daar een restant. 't Is de bedoeling dat het zo blijft. 'Interpreteren, herwerken,' verduidelijkt Morrens van fijnsnijerij Morrens Dobbels & Delva. 'Herwerken zonder iets toe te voegen, dat is het uitgangspunt.'
Eén van de ventilatoren is in horizontale positie aan een stoel gekneveld. Ze hebben visdraad nodig.
'Is er visdraad?' Visdraad. Nee, we hebben geen visdraad. (Conclusie: iemand van fijnsnijerij Morrens Dobbels & Delva zal naar de Brico moeten.)
'He, kijk eens,'
8. Peter wijst de hangende tuinslang aan: 'Visdraad. (!)' Een beslissing is gauw gemaakt: hij snijdt de nylondraad door (de tuinslang tuimelt over de vloer) en blijft het uiteinde ervan vasthouden tot Griet en Deborah de stelling zo hebben opgesteld dat hij er op klimmen kan. 'Ik voel mij precies gelijk de lul van Honoré,' grapt hij. (Honoré die had gezegd dat de recht omhoog en tegelijk ook ietwat voorovergebogen staande tuinslang hem aan een slappe lul deed denken.)
9. Griet en Deborah stappen met de nylondraad tot in de corridor. Peter grinnikt. 'Hè hè hè, wijven!'
Waarom Griet en Deborah met de nylondraad helemaal tot in de corridor stappen, omdat daar een schaar ligt, tussen de bananen en de andere spullen op het blad van de werktafel.
Ze knippen het draadje in twee gelijke stukken.
10. De 7 meter lange aluminium lat - aangebracht door unit 1 - wordt los gemaakt en komt anderhalve meter lager te hangen.
'Het hangt niet helemaal horizontaal,' merkt Griet op. (Peter staat op de stelling, is er na enig zoeken in geslaagd om de nylondraad door de gaatjes te pietsen.)
Peter (verbaasd): 'Hori... Maar dat moet niet.'
Griet: 'Eens kijken toch, eerst.' (Morrens klautert van de stelling.)
11. Ze treden terug tot vlakbij de corridor en bekijken de roze wand.
Peter: 'Fantastisch!'
Deborah: 'Dat maakt nogal een verschil.'
Peter: 'Fantastisch!' (Griet stapt naar een van de hoeken achterin.)
'Fantastisch!'
12. Morrens Dobbels & Delva stappen heen en weer. Ze zetten de ventilatoren aan. soudain cette couleur
plantes aromates épices tropiques
effluves fragances botaniques* De papierresten waaien op, veranderen in waaiende grassen, in heen en weer wiegende wieren, veranderen in openingen op Siberië, in warrelend Saharazand, het ad random parcours van een gigantische puzzel. Betovering, magie. We blijven kijken.
13. Griet veegt. Peter duwt op de 'on'-knop van de diaprojector. De lichtbundel gaat diagonaal in de ruimte. Schaduwen flakkeren. Een gigantisch sleutelgat wipt over drie vier andere knipsels en plaatst zich net buiten de luchtstroom.
Twee ventilatoren, bedenkt Peter, is misschien genoeg. Meer beweging dan wat het nu heeft, is niet nodig. Supergrote beweging zou de betovering verbreken. 'Tenzij het echt om een stormachtige werveling gaat,' redeneert hij. We kijken toe. Het is prachtig, dat waaiende papierenveld. De kreupel in het rond kruipende ventilator belandt op het voetstuk van een van de bij Boels gehuurde ventilatoren. Percussie. Af en toe slaat een schaduw over de muur ter linkerzijde.
*Raymond Queneau, Courir les rues: Tous les parfums de l'Arabie; Oeuvres complètes 1, p. 414, Gallimard 1989.
dinsdag 2 december 2008
dinsdag 2 december
12u30. Iets over Derrida, iets van Lawrence Durrell, in De Blinde Reiziger is er altijd wel iets te vinden. We vullen de crox-bibliotheek aan tot nummer 11 en Patrick morst op een boek. Geen KAAS van Elsschot. Wat hij wel in aanbieding heeft: een eerste editie van La Vie Mode d'Emploi. (wijst aan hoe exact de datum is: eind augustus 1978, 23 augustus, alleen die editie is de eerste)
13u. Er is stevig doorgewerkt, ruim de helft van het tekenwerk van Maud is gereduceerd tot een puzzel van witte vlakken. Griet is er mee bezig. Of we een ladder hebben, vraagt ze. Deborah bedient de vleesmachine en decimeert de 50 meter lange rubber tuinslang. De tafel waaraan Antoine zat terwijl hij met de wegwerpcameraatjes aan het bricoleren was, is verplaatst. Op het werkblad bevinden zich etenswaren, kaas, sneetjes brood (de broodzak is van een biobakker te Wetteren) en een voorraad appels en citrusvruchten.
Morrens van Morrens Dobbels & Delva is er niet. Gisteren gaf hij te verstaan dat hij zich alleen 's namiddags ter beschikking kan stellen. Tot en met vrijdag blijft hij bij Johan De Wit logeren.
De zwarte lijnen en vlakken liggen op de vloer.
19u. Een transparant plastiekgordijn sluit de corridor af. Het
meubilair is aan de kant geschoven. De muraille van Maud is gereduceerd tot het wit, alleen tegen het plafond aan zijn nog wat resten van de oorspronkelijke tekening. Twee cirkels, zwarte cirkels en stippen, zwarte stippen. Ook de micro-standaard is er nog.
Dobbels is met de vleesmachine bezig. De sneetjes rubber kwamen tegen de muur ter rechterzijde terecht als keitjes aan de rand van een wegje. Morrens speelt met de micro-standaard, voegt er een half dozijn micro's aan toe.
Wat is er met de sokkel gebeurd? Het kraantje op de sokkel steekt dwars door een foto, een foto die door Antoine genomen werd. Op de foto is het woonerf te zien. Het gat in de foto valt samen met de plek waar het beluik van de Lucas Munichstraat en dat van de Kazemattenstraat op elkaar aansluiten.
Morrens Dobbels & Delva nemen de map van Antoine Van Impe door. De map - die in de roze wand stak - documenteert de bijdrage van Antoine aan Brainbox2, de mailtjes die hij ontving van de artistiek directeur, die van Maud en die van Honoré. Alle mailtjes. Sectie twee bevat een print met het reisschema van Antoine - vôtre horaire: LIEGE Palais Des Congrès (T) 11/11/08 09:42 Bus 27 plus alle volgende haltes - en een map van regio Gent Dampoort. Er is een foto van het woonerf, de mode d'emploi die bij de tuinslang hoort en Assepoester in de versie van Disney, twee bladzijden van Maud, een vel gescheurd schuurpapier en een bladzijde met afbeeldingen van bospaddestoelen.
Morrens projecteert een lichtvlak op de muur ter linkerzijde, Delva knipt het licht uit. Ze richten de lichtstroom van de diaprojector op de roze wand. Het is niet helemaal duidelijk wat ze van plan zijn, wel dat de lichtbundel een film van schaduwbeelden in de ruimte aanbrengt en dat de scenografie hierdoor in die van een filmzaal verandert. Het impact van de lichtprojectie is enorm.
Ze proberen alle hoeken van de ruimte. De tuinslang van Honoré d'O verandert in een grappige cobra. Griet gooit rubberstrooisel in de lichtstraal. De lichtbundel staat op een van de hoeken van de roze wand. Een van beide ventilatoren, die zonder voetstuk, kruipt in het rond, ratelt.
Griet staat op de trapladder, richt de lichtstroom op de roze wand. Deborah en Peter kijken.
Dan de hangende tuinslang van Honoré. Interessant. Deborah en Peter kijken.
De ventilator kruipt in het rond, ratelend.
'Het doet aan een of ander beest denken,' zeg ik.
Ja he, zegt Deborah, 't heeft iets dierlijks.
Ze waren er gisteren al mee bezig geweest, zegt Morrens, hadden 1 wiek afgesneden en hadden het voetstuk verwijderd. De ventilator komt tegen de onderkant van de cloche terecht.
Griet verplaatst de lichtbundel. Een nieuwe scenografie doet zich voor. Ratelende schaduwbeelden. Dat met de lichtbundel hadden ze gisteren al ontdekt. Morrens maakt foto's.
13u. Er is stevig doorgewerkt, ruim de helft van het tekenwerk van Maud is gereduceerd tot een puzzel van witte vlakken. Griet is er mee bezig. Of we een ladder hebben, vraagt ze. Deborah bedient de vleesmachine en decimeert de 50 meter lange rubber tuinslang. De tafel waaraan Antoine zat terwijl hij met de wegwerpcameraatjes aan het bricoleren was, is verplaatst. Op het werkblad bevinden zich etenswaren, kaas, sneetjes brood (de broodzak is van een biobakker te Wetteren) en een voorraad appels en citrusvruchten.
Morrens van Morrens Dobbels & Delva is er niet. Gisteren gaf hij te verstaan dat hij zich alleen 's namiddags ter beschikking kan stellen. Tot en met vrijdag blijft hij bij Johan De Wit logeren.
De zwarte lijnen en vlakken liggen op de vloer.
19u. Een transparant plastiekgordijn sluit de corridor af. Het
meubilair is aan de kant geschoven. De muraille van Maud is gereduceerd tot het wit, alleen tegen het plafond aan zijn nog wat resten van de oorspronkelijke tekening. Twee cirkels, zwarte cirkels en stippen, zwarte stippen. Ook de micro-standaard is er nog.Dobbels is met de vleesmachine bezig. De sneetjes rubber kwamen tegen de muur ter rechterzijde terecht als keitjes aan de rand van een wegje. Morrens speelt met de micro-standaard, voegt er een half dozijn micro's aan toe.
Wat is er met de sokkel gebeurd? Het kraantje op de sokkel steekt dwars door een foto, een foto die door Antoine genomen werd. Op de foto is het woonerf te zien. Het gat in de foto valt samen met de plek waar het beluik van de Lucas Munichstraat en dat van de Kazemattenstraat op elkaar aansluiten.
Morrens Dobbels & Delva nemen de map van Antoine Van Impe door. De map - die in de roze wand stak - documenteert de bijdrage van Antoine aan Brainbox2, de mailtjes die hij ontving van de artistiek directeur, die van Maud en die van Honoré. Alle mailtjes. Sectie twee bevat een print met het reisschema van Antoine - vôtre horaire: LIEGE Palais Des Congrès (T) 11/11/08 09:42 Bus 27 plus alle volgende haltes - en een map van regio Gent Dampoort. Er is een foto van het woonerf, de mode d'emploi die bij de tuinslang hoort en Assepoester in de versie van Disney, twee bladzijden van Maud, een vel gescheurd schuurpapier en een bladzijde met afbeeldingen van bospaddestoelen.
Morrens projecteert een lichtvlak op de muur ter linkerzijde, Delva knipt het licht uit. Ze richten de lichtstroom van de diaprojector op de roze wand. Het is niet helemaal duidelijk wat ze van plan zijn, wel dat de lichtbundel een film van schaduwbeelden in de ruimte aanbrengt en dat de scenografie hierdoor in die van een filmzaal verandert. Het impact van de lichtprojectie is enorm.
Ze proberen alle hoeken van de ruimte. De tuinslang van Honoré d'O verandert in een grappige cobra. Griet gooit rubberstrooisel in de lichtstraal. De lichtbundel staat op een van de hoeken van de roze wand. Een van beide ventilatoren, die zonder voetstuk, kruipt in het rond, ratelt.
Griet staat op de trapladder, richt de lichtstroom op de roze wand. Deborah en Peter kijken.
Dan de hangende tuinslang van Honoré. Interessant. Deborah en Peter kijken.
De ventilator kruipt in het rond, ratelend.
'Het doet aan een of ander beest denken,' zeg ik.
Ja he, zegt Deborah, 't heeft iets dierlijks.
Ze waren er gisteren al mee bezig geweest, zegt Morrens, hadden 1 wiek afgesneden en hadden het voetstuk verwijderd. De ventilator komt tegen de onderkant van de cloche terecht.
Griet verplaatst de lichtbundel. Een nieuwe scenografie doet zich voor. Ratelende schaduwbeelden. Dat met de lichtbundel hadden ze gisteren al ontdekt. Morrens maakt foto's.
maandag 1 december 2008
maandag 1 december
16u. We tillen een vleesmachine uit de kofferbak. Waar ze die machine gevonden heeft, vraag ik. In een kelder gevonden, zegt Griet, ergens in Limburg. Een Berkel. 'Voor de charcuterie he,' lacht Morrens. MORRENS, DOBBELS & DELVA sinds op de kop af vier uur gespecialiseerd in charcuterie à la carte. Ze beginnen aan het versnijden van een van de rubberslangen van Honoré. Experiment, zien of het werkt. Het werkt. Uit de Berkel vleesmachine rollen kleine ringen, ringen van grijsblauw rubber.
Deborah is met een cutter bezig. Van de tekeningen van Maud snijdt ze het zwart weg. 'We beginnen,' legt Morrens uit, 'met de dingen die we willen versnijden.' Of ze alles versnijden, weten ze niet, zegt hij. Van de tekeningen van Maud blijft alleen het wit. Deborah is met de tanden bezig.
Ze proberen een ventilator uit. Ook Morrens begint aan het wegsnijden van het zwart. De stapeltjes tekeningen veranderen in een hoop zwartafval. Griet vraagt of we een microgolf hebben. 'Ja, inderdaad, hebben we,' zeg ik, 'het ding staat in Brakel.' Goed, afijn, ze hebben wat dingen nodig, die microgolf is er één van. Griet maakt een boodschappenlijstje:
-mesjes grote
-stofmaskers
-witte pakken x3
-2 stofbrillen
Dat ze het tafeltje van Grégory niet moeten versnijden, zeg ik, want dat tafeltje en het bijhorende stoeltje zijn van Grégory. Nee nee nee, dat waren ze niet van plan, zeggen ze. Het tafeltje fungeert tijdelijk als werktafel. Op het werkblad twee cutters, een aansteker, een blik cola (leeg), twee fluitglazen (leeg), een rol blauwe en een rol transparante tape, een pakje BELGAM 20 en een mail van Morrens aan Dobbels & Delva.
Morrens (grappend): 'Van de Maud Vande Veires maken we Rene Heyvaerts.'
Het gesprek komt op het toneelstuk over Rene Heyvaert. De rol van Rene, legt Morrens uit, wordt door drie mensen gespeeld, een jongeman, de oudere acteur en een dame. Hilarisch, hilarisch. Scherp.
Er is een tolofeentje van Griet, ze is in een speciaalzaak en wil weten wat voor mesjes ze kopen moet.
Het gaat tekening per tekening. Tien bladzijden in één keer is niet de bedoeling. De handeling, daar gaat het om, een andere methodiek is niet aan de orde. Het uitsnijden van de tekeningen, verduidelijkt Peter, verandert elke tekening in een nieuwe tekening.
Griet is terug. Ze plaatst de aankopen op een stoeltje. Dat het koud is, buiten, zegt ze. Deborah van Morrens Dobbels & Delva is met de muur bezig, Peter met een schaar. Morrens Dobbels & Delva FIJNSNIJERIJ. Leveren à la minute. Peter is razend enthusiast over 'Rene', het stuk over Rene Heyvaert. Het scheelt niet veel of hij verandert, verandert... In wat zou iemand als Morrens kunnen veranderen? In een trein die op Vladivostok afstevent. Uit alle ramen steken vlasblonde koppen, koppen als vensterluiken, over de toendra schalt luidkeels het hip hip hoera, 'ho mannen! Vladivostok!' Het schalde reeds toen we Bregenz binnenreden, Bregenz verpulverden, 'ho mannen! Vladivostok!' Schallend weerklonk het toen we Moskou achter ons lieten en de vlasblonde koppen over het holle graan keilden, 'ho mannen! ho! ho! Vladivostok!' En dus stevenen we op Vladivostok af in een omgeving van met werelderfgoed bedreigde landschappen. Het manuele, tekening per tekening. Het heen en weer stappen, Delva, Dobbels en Morrens, Morrens van Morrens Dobbels & Delva, Morrens die niet om een grapje verlegen zit.
'Met een mes in de muur snijen,' merkt Griet op, 'en het mes is kapot.'
Peter zit voor de gaskachel. Een huiselijk tafereel.
zondag 30 november 2008
zondag 30 november
Met een luide knal ging de lamp van de dataprojector stuk. Dat is vorige week gebeurd. De deur van de stock achterin hebben we opengebroken, ook dat is vorige week gebeurd. Vrijdag nam Joris even de tijd om het slot van de stockruimte te vervangen. 'Er komt een protocol,' zei ik, 'het moet gedaan zijn met die zwijnerij!' Voor de rest geen veranderingen van betekenis. Op de monitor is de performance van Stijn en Christophe te volgen. Door een ingreep van Antoine - die zich voorts eigenlijk alleen met de wegwerpcameraatjes bezig hield en Honoré assisteerde toen hij z'n fonteinperformance filmde - is het beeld aquariumgroen. Daar is niets aan veranderd.
Deborah telefoneerde omdat ze de sleutel wilde. Morgen gaan ze aan de slag, zegt ze. Ze zouden van plan zijn om het roze weg te schuren. In de grote zaal was Sander bezig. Gisteren hadden hij en Dries de frames uitgelijnd, vandaag verving hij de foto's door een slide show.
Deborah telefoneerde omdat ze de sleutel wilde. Morgen gaan ze aan de slag, zegt ze. Ze zouden van plan zijn om het roze weg te schuren. In de grote zaal was Sander bezig. Gisteren hadden hij en Dries de frames uitgelijnd, vandaag verving hij de foto's door een slide show.
maandag 17 november 2008
zondag 16 november
We hebben de dertiende eeuw, de veertiende, de vijftiende, de zestiende. Over die zestiende eeuw is heel wat te doen geweest. Het was de gouden eeuw. Ze schreven er niet over zoals ze nu over dingen schrijven, ze waren van het Latijn verlost. Zonder dat Latijn hadden ze nieuwe Analfabetica op overschot. Het kind moest een naam hebben. Het moest gedoopt worden en het werd gedoopt. De Grieken en de kerkvaders stonden aan de doopvont, de naam van het balorige kleintje werd Nieuwe Tijd. Gauw bleek dat Nieuwe Tijd z'n naam niet gestolen had, niet in de dorpen waar toch niet veel te rapen viel en niet in de vage gebieden die het alfabet afbakenden, het slagveld van de bekende dingen. In de principes van het Romantische evenmin want de Romantische school is principieel, gaf als principe toe gefaald te hebben. Dat het op niets zou uitdraaien hadden zelfs wij, te modern, niet kunnen weten.
Van het Latijn verlost beten anderen zich vast in het Latijn.
We gieten olie over de naakte voeten.
Van het Latijn verlost beten anderen zich vast in het Latijn.
We gieten olie over de naakte voeten.
zaterdag 15 november 2008
zaterdag 15 november
Honoré heeft z'n auto, een Renault, voor de poort geparkeerd. De nummerplaten zijn vervangen door blanco nummerplaten waar hij per stuk iets van 7 euro en een klets voor betaald zou hebben. De Roma-meisjes springen binnen. Het zijn schatjes, ze giechelen, hebben grote pret. De rode display, ooit door Boris Ljugov aangebracht, meegegraaid vermoeden we, zeker zijn we niet hoewel het ding zelf natuurlijk wel duidelijk maakt wat voor functie het had voor het in croxhapox terecht kwam, het staat - en voor kenners: wat voor functie het gehad had kunnen hebben - het staat midden de hall op een meter of drie van de poort. De rode display is geflankeerd door een sparretje en aan de achterzijde een stapel bakstenen tien hoog. De bovenzijde van de bovenste baksteen is roze.
Antoine had honger, Maud papt, Honoré opent de laadruimte van de Kangoo. Zigeunermeisjes fietsen over het woonerf, remmen af en kijken toe. Honoré lepelt roze verf over een paraplu die hij in de laadruimte van z'n Kangoo heeft geplaatst. Eigenlijk is 't geen roze, 't is oranje. Hij geeft toe dat het oranje is. Zo fel oranje dat het net zo goed roze had kunnen zijn.
In de zaal is niet zo heel erg veel veranderd. De film die ze gisteren maakten, wordt op de muur ter rechterzijde geprojecteerd in een tekening, een frame dat eerder door Maud op de muur werd aangebracht. Het zijn interacties, merkt Emmanuel later op, die een vrijblijvend karakter hebben. Er is geen formule, geen gezamenlijk uitgangspunt. De ingrepen van unit 3 tonen een fase zonder ontknoping, zonder keerpunt. Het zijn geraffineerde variaties zoals die van Mozart in 'ein Weib is das herrlichste Ding', de ontknoping zit in een kleinigheid. Antoine heeft her en der wegwerpfototoestellen opgesteld, Honoré wast z'n auto, Maud maakt een wandsculptuur.
Pulp alias Kookaburra springt binnen. Pulp de platte poes. Wat later is er iemand die voor de film van Cathérine komt.
vrijdag 14 november 2008
vrijdag 14 november
Het gegons, het gebrom, het komt uit de ruimte achterin. Ik open H-art N°43 en lees wat ze over de Brusselse biënnale te zeggen hebben.
donderdag 13 november 2008
woensdag 12 november 2008
woensdag 12 november
Antoine staat helemaal achterin de corridor, is met iets bezig. Ja, ze zijn bezig geweest, zegt hij. Maud is ervandoor, Honoré komt zo meteen terug. Maar die zit toch in Frankrijk, zeg ik. Oui, tout à fait, grapt Antoine. Hij is bezig, hoewel dat voorts uit helemaal niets afgeleid zou kunnen worden, hij drentelt door de ruimte, vertelt dat hij bij Yannick Franck logeert. Yannick vond een appartement vlakbij het station, is eigenlijk niet eens verhuisd, alleen die spullen waarvan hij op voorhand wist dat hij ze toch niet nodig had. Dat Yannick van plan was om Luik in te ruilen voor Gent is geen geheim, dat hij een betaalbaar appartementje vond een half mirakel.
Achterin de ruimte heeft Maud tekeningen uitgestald. Een vijftigtal, zo op het eerste zicht. Het zijn er meer, veel van de tekeningen vormen stapeltjes die alleen de bovenste tekening tonen.
Achterin de ruimte heeft Maud tekeningen uitgestald. Een vijftigtal, zo op het eerste zicht. Het zijn er meer, veel van de tekeningen vormen stapeltjes die alleen de bovenste tekening tonen.
dinsdag 11 november
Maud zegt dat ze Honoré gebeld heeft, dat hij niet opnam, dat ze wat later een sms'je ontving met het bericht dat hij in Frankrijk zit en in een bos verdwaald is.
Antoine liet weten dat hij vandaag onmogelijk naar Gent komen kan.
Antoine liet weten dat hij vandaag onmogelijk naar Gent komen kan.
maandag 10 november
Op het woonerf staat een auto, Jan staat naast de auto en kijkt naar z'n dochter die met een van de buurtkatten stoeit. We zijn al een eind opgeschoten, hebben de vloer opengebroken, kwamen tot de ontdekking dat het eigenlijk allemaal best meevalt, als Maud haar fiets in de hall parkeert. Ze hadden vandaag afgesproken, zegt ze. Met Honoré 's ochtends, met Antoine 's avonds. Dat is het goede nieuws. Antoine telefoneerde en zei dat 's avonds niet zou lukken, Honoré liet weten dat hij om een of andere reden geen tijd had.
Maud maakt een ommetje, ze is zo terug zegt ze. In de grote zaal zijn Jan en Sanne bezig.
Maud maakt een ommetje, ze is zo terug zegt ze. In de grote zaal zijn Jan en Sanne bezig.
zondag 9 november 2008
zaterdag 8 november 2008
zaterdag 8 november
Marc heeft een afspraak met de kunstenaars van unit 2. Marina kon niet. Rond een uur of drie springt Lezaire binnen. We maken grapjes. Wat later springen Stijn en Amanuel binnen. Amanuel kijkt toe, lacht, hij is met papa meegekomen. De field camera van Marc staat voorin de brainboxruimte, vlakbij de corridor. In de andere ruimte zijn bezoekers, ze bekijken het werk van Nicolas Durand. Ik stap door de corridor, 42m heen en terug. Marc is met een draadloze lichtmeter bezig. Hij legt uit hoe het werkt. Stijn en Christophe gaan natuurlijk niet zomaar op de foto, ze maken er een gebeurtenis van. Met vier schragen en een plank ensceneren ze een podium. De plank buigt door, wordt vervangen, in de corridor hebben we materiaal van betere kwaliteit. Stijn plaatst een emmer op het kleine podium en gaat bovenop de emmer staan. Lezaire is niet te houden, probeert ook op de emmer plaats te nemen, wat niet lukt. Marc is niet van plan om hier een foto van te nemen, hij wacht af. Het spektakel is kolder en, trouwens, die sokkel staat in de weg.
'Als ge nu alles wat opschuift naar daar... De bloemen staan in de weg.'
Stijn (de opmerking is voor Christophe bedoeld): 'De bloemen staan in de weg.'
Christophe is met het podium bezig.
Stijn: 'We gaan die bloemen weg doen.' Christophe alert: hij tilt de gla-ha-ha uit de zwarte emmer - Stijn die zich afvraagt of er nog water in de emmer is - en plaatst ze op het smalle podium.
Stijn staat op het podium, Lezaire kruipt onder de schragen door, komt onder het podium terecht.
'Mag ik mij omdraaien of moet mijn gezicht er op staan?' vraagt Stijn. Voor Marc maakt het niet uit, als hij die foto maar maken kan. Hij is met de lichtmeter in de weer. De dummy's reageren op het flitslicht. Stijn staat niet langer op de emmer, hij heeft de emmer over z'n hoofd aangebracht.
Christophe roert in een kopje koffie.
'Als ge nu alles wat opschuift naar daar... De bloemen staan in de weg.'
Stijn (de opmerking is voor Christophe bedoeld): 'De bloemen staan in de weg.'
Christophe is met het podium bezig.
Stijn: 'We gaan die bloemen weg doen.' Christophe alert: hij tilt de gla-ha-ha uit de zwarte emmer - Stijn die zich afvraagt of er nog water in de emmer is - en plaatst ze op het smalle podium.
Stijn staat op het podium, Lezaire kruipt onder de schragen door, komt onder het podium terecht.
'Mag ik mij omdraaien of moet mijn gezicht er op staan?' vraagt Stijn. Voor Marc maakt het niet uit, als hij die foto maar maken kan. Hij is met de lichtmeter in de weer. De dummy's reageren op het flitslicht. Stijn staat niet langer op de emmer, hij heeft de emmer over z'n hoofd aangebracht.
Christophe roert in een kopje koffie.
vrijdag 24 oktober 2008
dinsdag 21 oktober 2008
maandag 20 oktober 2008
dinsdag 21 oktober
actie 2
Dameshakken en in de corridor een catwalk van Marina in plastiekzak. In de witte ruimte Van Dorpe en Lezaire.
Pot koffie zou geen kwaad kunnen, zegt Marina. En wat muziek. Lezaire brengt een streep fluoroze aan op de tussenwand. Stijn staat op de stelling, heeft een ogenblik eerder het woord DIT op de wand aangebracht, vlakbij het plafond: DIT PROJECT.
Wat ook gisteren al bleek: ze improviseren en spelen. De afspraken die ze maken - in voorwaardelijke of onvoorwaardelijke zin gemaakt hadden kunnen hebben - beperken zich tot de technische bijzonderheden. Gisteren was het niet anders, Christophe benadrukt dat ze niets maar dan ook helemaal niets afgesproken hadden.
Koffie, suiker, melk, croissants, een lepeltje, verf, Pipilotti Risti. Marina brengt aan een roze cirkel. Ook Lezaire brengt verf aan, roze verf. Ze filmen. De actie wordt gefilmd. Na het filmen volgen wellicht andere beslissingen.
Stijn is met een woord bezig, werkt de e af van MATURITE. Er is koffie, Risti knalt door de bass extender, Lezaire jaagt een laag roze over de tussenwand. De zijwanden worden oranje en groen, zegt hij, grijs om de lippen, (grapje) gediplomeerd in het grijs van de grijze bloemen. Ook de muren in de gang, zegt hij. Ook de mediaruimte, als het moet, ook het werk in de grote zaal. Ook de lul van Fabre, als het moet.
De achterwand kleurt roze. Stijn klimt van de stelling, ze bespreken de stand van zaken. FUCK. Stijn staat perplex. Hij staart naar de houten tussenwand, de score van Death Proof knalt door de speakers.
-Fuck! (luid) Fuck, ik ben een woord vergeten. FUCK.
'Welk woord,' vraag ik. Christophe plukt een croissant uit de zak met broodjes.
-Mist. Dit project mist.
En Marina, of Christophe, dat hij van dat gemis.
En er zijn bezoekers, vrienden van Guillaume. Het wit van de witte ruimte duikt in de laatste dag.
In de andere ruimtes is het ok.
MIST komt onderin. Een tekst in stukken. Het fluoroze breidt zich uit, verovert de houten wand.
Dameshakken en in de corridor een catwalk van Marina in plastiekzak. In de witte ruimte Van Dorpe en Lezaire.
Pot koffie zou geen kwaad kunnen, zegt Marina. En wat muziek. Lezaire brengt een streep fluoroze aan op de tussenwand. Stijn staat op de stelling, heeft een ogenblik eerder het woord DIT op de wand aangebracht, vlakbij het plafond: DIT PROJECT.
Wat ook gisteren al bleek: ze improviseren en spelen. De afspraken die ze maken - in voorwaardelijke of onvoorwaardelijke zin gemaakt hadden kunnen hebben - beperken zich tot de technische bijzonderheden. Gisteren was het niet anders, Christophe benadrukt dat ze niets maar dan ook helemaal niets afgesproken hadden.
Koffie, suiker, melk, croissants, een lepeltje, verf, Pipilotti Risti. Marina brengt aan een roze cirkel. Ook Lezaire brengt verf aan, roze verf. Ze filmen. De actie wordt gefilmd. Na het filmen volgen wellicht andere beslissingen.
Stijn is met een woord bezig, werkt de e af van MATURITE. Er is koffie, Risti knalt door de bass extender, Lezaire jaagt een laag roze over de tussenwand. De zijwanden worden oranje en groen, zegt hij, grijs om de lippen, (grapje) gediplomeerd in het grijs van de grijze bloemen. Ook de muren in de gang, zegt hij. Ook de mediaruimte, als het moet, ook het werk in de grote zaal. Ook de lul van Fabre, als het moet.
De achterwand kleurt roze. Stijn klimt van de stelling, ze bespreken de stand van zaken. FUCK. Stijn staat perplex. Hij staart naar de houten tussenwand, de score van Death Proof knalt door de speakers.
-Fuck! (luid) Fuck, ik ben een woord vergeten. FUCK.
'Welk woord,' vraag ik. Christophe plukt een croissant uit de zak met broodjes.
-Mist. Dit project mist.
En Marina, of Christophe, dat hij van dat gemis.
En er zijn bezoekers, vrienden van Guillaume. Het wit van de witte ruimte duikt in de laatste dag.
In de andere ruimtes is het ok.
MIST komt onderin. Een tekst in stukken. Het fluoroze breidt zich uit, verovert de houten wand.
maandag 20 oktober
'Wist ik dat dat hetgene was waarvoor ik was gekomen? Die evidentie, zo lang onuitgesproken en steeds weer uit te spreken, dat pure wachten, die pure spanning, teruggevonden in een haast ongrijpbaar stamelen?'
Georges Perec, De plaatsen van een list; Arbeiderspers, Ik ben geboren, blz. 65
Dattie het zo geregeld had dat het geregeld was, zei Tuur, met die lampen. De lampen die boven de sokkel hangen. En schrijver dezes (verbaasd): 'Die lampen boven de sokkel? Alleen die lampen boven de sokkel?' Ja, zei Tuur, dattie dat zo met Stijn afgesproken heeft. En ik, niet bekomen van de verbazing: 'Alleen de lampen boven de sokkel, dat hebt ge met Stijn afgesproken?' Ja, zei Tuur, dat is met Stijn afgesproken. 'Als ge dat met Stijn afgesproken hebt, is het ok he,' zei ik. Dus die andere lampen halen ze weg. En, trouwens, hoe het met de waarborg zit. Want die waarborg, als unit 2 vijftig kanaries. 'Ja maar ja, dat is niet zeker,' had ik gezegd kunnen hebben. Vijftig kanaries. Dat Frips zei dat ge u eens moest proberen voorstellen wat voor kabaal dat gaat maken, vijftig kanaries. 'Plaats die waarborg maar op croxhapox,' zei ik.
Ik telefoneer Stijn. Ze zijn op stap, hij en Philippe. Philippe wie, vraag ik. Wel, euh, Christophe. Dat ze op stap zijn, herhaalt Stijn, allez, pardon, hij en Christophe en, euh, dat Marina gebeld heeft. Dat Marina, dat ze geen tijd heeft vandaag.
Op het woonerf staat een sofa. De gladiolen zijn verlept. De sofa is die van Susan en staat er sinds eind augustus. Ik parkeer de fiets en open de poort, een overbodige handeling, Stijn en Christophe zijn er al.
actie 1 (performance, video) Christophe, Stijn
Bezemsteel. De bezemsteel vertegenwoordigt alle bezemstelen en aanverwanten (of 1.1. Stelle) die op dat moment in gebruik zijn.
Onder de sokkel kwam een mandarijn terecht. 1 Mandarijn (de (m.); -en) 1 hoge staatsambtenaar in het oude China 2 (vand. fig.) ben. voor in een culturele traditie verstarde formalisten;
kleine, geurige, zeer los in de schil zittende citrusvrucht
Aan een bepaald soort baksteen wordt affiniteit met het mandarijntje toegedicht, wat met de oppervlaktestructuur en de kleur te maken zou hebben.
De situatie in de witte ruimte is van een andere orde. De stolp belandt op twee schragen, in liggende positie. Ze filmen. Het wordt gefilmd. Nog een schraag. Met drie schragen hebben ze de sokkel en de stolp in horizontale positie. Aan de muur ter linkerzijde is een werktekening aangebracht.
In de cloche een kopje koffie, op de witte sokkel een koker van karton. Stijn filmt de schrijvende hand en de blauwe balpen. Op de vloer kwam een hoop rommel terecht.
een andere situatie
En wat voorafging: geen vogels, van dat idee zijn ze afgestapt. En: geen water. Van dat idee zijn ze afgestapt. En: de stock blijft dicht. Dus, de opening (of deur) wordt niet open gemaakt. Van dat idee zijn ze afgestapt.
Actie. Christophe krabbelt met een zwarte marker op de kartonnen koker. Er wordt gefilmd. Stijn, percussie: met een ronde stok (het restant van een bezemsteel bijvoorbeeld) roffelt hij op de cloche. Deelt tikken uit. Een tik op het achterste van Christophe. Dan, wat volgt, een niet te registreren aantal handelingen. Kwajongens. De stok verdwijnt in de koker en - POK - knalt tegen de zijwand van de witte sokkel. Een mandarijntje rolt over het hellende vlak van de cloche. Stijn probeert het met een marker. Er wordt gefilmd. De zwarte marker is minder volgzaam, maakt een korte pirouette en valt van de sokkel, pok, blijft liggen, willoos. Dan Christophe weer, met een rode marker schrijft hij het woord CATASTROPHE op de cloche. Zijwand cloche. Vanuit het camerastandpunt verhaspeld tot EHPORTSATAC. Portie vandalisme: Lezaire, grand vandaliste wallon, overrompelt schrijver dezes en gaat met een notitie aan de haal. De dubbelgevouwen bladzijde komt bovenop de cloche en het duurt even voor ze recht overeind blijft staan.
Kaalgeplukt stap ik door de corridor. Pen kwijt, notitie kwijt. In de bar is gelukkig nog een pen. Dus, hop, weer aan de slag.
Als kwajongens werpen ze zich op de cloche. Op een plankje werd het woord ANIMAL geschreven. Christophe (die de hele tijd door met de blik van een roofdier om zich heen kijkt en dan, soms, opeens, die brede smile) knevelt de sokkel met een geel lint of is het tape, à la limite geen nuancering waar we ons zorgen over te maken zouden hebben. Stijn duwt een karretje langszij, een kartonnen doos belandt op de sokkel, pok, pats, aanvankelijk zonder bijkomende bedoeling, en de rode marker in broos evenwicht op een hoekpunt van de cloche. Van Dorpe was er heel even vandoor doch is reeds weer van de partij, betreedt de witte ruimte met twee gla-ah-di-olen. Een roze gla-ah-di en een gele gla-ah-di, iolen die in de cirkelronde opening van de cloche terecht komen. Herdefiniëren functie: vaas, bloemextravagantie. Lezaire, grand atheoreticien wallon, prompt met de rest van de ruiker, gele en roze gla-ah-die-die-iolen, triomfeert, want. Nu dus hernieuwd beschreven wat tot op heden cloche was. Vaas. Van vazen, meervoud, vaast, gevaasd.
Op een stukje karton met zwarte marker het woord MARINA. En Stijn, die zich heel even verslikt in de fratsen van Lezaire: C'EST TROP. Beide notities houden het niet lang, Lezaire rukt ze van de cloche, wurgt ze tot de inkt ervan druipt bij wijze van spreken en werpt ze vervolgens achteloos in een hoek van de kamer. Want kamer, podium van bijna-intieme handelingen, tafereel, ruimte. Stijn stelt het camerastandpunt bij terwijl Christophe een brede strook grijze tape over het woord ANIMAL aanbrengt. Een doosje en een blauw element, de excrementen van een nieuwe handeling, het blauwe geonduleerde ding is een stuk speelgoed van Boris. Het wordt een fragile combinatie met een van de naamkaartjes van Fabre en het blanco (want wit geschilderd) van een perfide en meelijwekkende zelfverafgoding. Nieuwe actie. Stijn die in de sokkel kruipt, er zo goed als helemaal in kruipt. Stijn verdwijnt in de sokkel. Actie die Lezaire tot spoed maant.
Hij neemt de marker en krabbelt het woord HALTE op een quarto, stapt naar de schuifdeur. De communicatie tussen het duo lijkt hiermee herleid tot het superlatief van de gebiedende wijs maar geen wettekst, hoe summier ook, die het langer uithoudt dan het halve ogenblik van die of andere gedachte.
Stijn kruipt uit de sokkel en is een ogenblik later met het karretje in de weer, duwt het karretje van de muur ter rechterzijde voorlangs en linksop. Film, 't is voor de film, er wordt gefilmd. Christophe heen en weer stappend, het ene moment beslist, zelfzeker en met een precieze overweging die hij de ene keer niet en een andere keer wel ten uitvoer brengt, het moment daarop onbeslist om zich heen kijkend.
Stijn stopt z'n hoofd in de sokkel terwijl Lezaire voor wat verkoeling zorgt en tussen de stengels van de gla-a-di-olen blaast. Nieuwe overwegingen.
Bijvoorbeeld: iets werpen.
Bijvoorbeeld: onder het witte deken kruipen.
Bijvoorbeeld: de kartonnen dozen met een krachtige en brutale slagbeweging van de sokkel knallen. Ritueeltjes: op het witte deken komen de schillen van een mandarijntje terecht, Stijn verplaatst het karretje en Christophe begint aan een cirkel. Met een zwarte marker tekent hij een brede lijn om het centrum der gebeurtenissen, de cloche en de sokkel in broos evenwicht, broos, fragile, aangetast door het ritme van nieuwe gebeurtenissen. Stijn rukt de grijze tape van het plankje.
Daar is het woord weer: ANIMAL. Leesbaar, net als eerst. Niet voor lang. Een krasbeweging met de marker, Stijn, dan Christophe die er CANIBAL van maakt en Stijn opnieuw met z'n hoofd in de sokkel, half opgeslokt in de duistere tunnel, een cul-de-sac. CANIBAL wordt AMIRAL waar Stijn uiteindelijk AMI---CALE van maakt. Er volgt een korte pauze, ze aanschouwen het klerezootje. Stijn stelt het camerastandpunt bij.
Dan het karretje. Christophe veegt wat prullen bij elkaar. Stijn snuit z'n neus en drapeert de zakdoek over de cloche. Alors, en regardant. Een kort moment van bezinning. Stijn beslist dat het genoeg is geweest met die gladioten, hop, rukt ze uit de opening van de cloche, smijt ze wild in het rond. Tegelijk lanceert Christophe een aanval op de flank van de witte sokkel, tilt het ding de hoogte in, duwt, trekt, rukt, sleurt. Stijn springt in de vrijgekomen ruimte, springt over een van de schragen, holt in een wijde boog achter de sokkel door die zich intussen ergens ter rechterzijde bevindt.
Nieuwe acties. Vandalisme. Ze rukken de kabel uit de muur en maken het ding vast aan een van de schragen. Ogenblik later: twee mandarijnen op een schraag, twee op een sokkel. Ritueel, trouvaille, bedenking.
Het museum wordt met de grond gelijk gemaakt. Rotzooi stuitert door de witte ruimte, van het door KAMP geformuleerde uitgangspunt blijft geen halve centimeter, een hevige drang tot vernielzucht giert door het tochtgat. Dan, midden het slagveld, opgejut door het wangedrag van de ander, is er opeens een nieuwe lyriek, de actie wordt dunner, wordt bijna lineair, beperkt zich van het een op het andere moment tot het weghalen van dingen. De weinige woorden die het had worden verwijderd, een prop huppelt over de grijze vloer (het is het papier waarop het woord HALTE geschreven werd, wat Christophe deed), Stijn positioneert mandarijntjes in en op de cloche, in en op elk hoekpunt, aan de schuifdeur bleef een reep grijze tape hangen. Het camerastandpunt wordt bijgesteld. Lezaire rolt de stelling tot vlakbij de cloche. Stijn hangt bewegingsloos aan een zijkant van de stelling. Christophe, kwajongensachtig, kruipt op de stelling, kwajongensachtig, zit op de rand van het platform en werpt keitjes. Het zijn geen keitjes, het zijn stukjes van 5 en 2 eurocent. Hij mikt met grote precisie, ze belanden in de cloche.
Weer op de begane grond stapt hij uit beeld en aanschouwt het tafereel. Stijn snuit z'n neus, Christophe duwt de stelling voor zich uit om de cloche heen. De handelingen komen in een dimenuendo en je voelt dat het elk moment exploderen kan. Stijn plaatst één van de schragen ondersteboven, probeert een balpen (de blauwe balpen) in balans te houden - wat niet lukt. Christophe met twee elementen die hij in de stockruimte aantrof, een blauwe container en een bokaal met bister. De balpen tuimelt. Christophe plaatst de bokaal met bister op een van de schragen, de schraag die op z'n kop staat, Stijn stapelt de kartonnen dozen op elkaar, het zijn er drie.
Het sparretje, een frisgroen sparretje, verdwijnt in de cloche. Lezaire jaagt een nagel in de schuifdeur. Aan de nagel komt een witte plastiekzak te hangen en de bloemblaadjes van de gladi-di-di-olen krijgen een nieuwe functie.
Georges Perec, De plaatsen van een list; Arbeiderspers, Ik ben geboren, blz. 65
Dattie het zo geregeld had dat het geregeld was, zei Tuur, met die lampen. De lampen die boven de sokkel hangen. En schrijver dezes (verbaasd): 'Die lampen boven de sokkel? Alleen die lampen boven de sokkel?' Ja, zei Tuur, dattie dat zo met Stijn afgesproken heeft. En ik, niet bekomen van de verbazing: 'Alleen de lampen boven de sokkel, dat hebt ge met Stijn afgesproken?' Ja, zei Tuur, dat is met Stijn afgesproken. 'Als ge dat met Stijn afgesproken hebt, is het ok he,' zei ik. Dus die andere lampen halen ze weg. En, trouwens, hoe het met de waarborg zit. Want die waarborg, als unit 2 vijftig kanaries. 'Ja maar ja, dat is niet zeker,' had ik gezegd kunnen hebben. Vijftig kanaries. Dat Frips zei dat ge u eens moest proberen voorstellen wat voor kabaal dat gaat maken, vijftig kanaries. 'Plaats die waarborg maar op croxhapox,' zei ik.
Ik telefoneer Stijn. Ze zijn op stap, hij en Philippe. Philippe wie, vraag ik. Wel, euh, Christophe. Dat ze op stap zijn, herhaalt Stijn, allez, pardon, hij en Christophe en, euh, dat Marina gebeld heeft. Dat Marina, dat ze geen tijd heeft vandaag.
Op het woonerf staat een sofa. De gladiolen zijn verlept. De sofa is die van Susan en staat er sinds eind augustus. Ik parkeer de fiets en open de poort, een overbodige handeling, Stijn en Christophe zijn er al.
actie 1 (performance, video) Christophe, Stijn
Bezemsteel. De bezemsteel vertegenwoordigt alle bezemstelen en aanverwanten (of 1.1. Stelle) die op dat moment in gebruik zijn.
Onder de sokkel kwam een mandarijn terecht. 1 Mandarijn (de (m.); -en) 1 hoge staatsambtenaar in het oude China 2 (vand. fig.) ben. voor in een culturele traditie verstarde formalisten;
kleine, geurige, zeer los in de schil zittende citrusvrucht
Aan een bepaald soort baksteen wordt affiniteit met het mandarijntje toegedicht, wat met de oppervlaktestructuur en de kleur te maken zou hebben.
De situatie in de witte ruimte is van een andere orde. De stolp belandt op twee schragen, in liggende positie. Ze filmen. Het wordt gefilmd. Nog een schraag. Met drie schragen hebben ze de sokkel en de stolp in horizontale positie. Aan de muur ter linkerzijde is een werktekening aangebracht.
In de cloche een kopje koffie, op de witte sokkel een koker van karton. Stijn filmt de schrijvende hand en de blauwe balpen. Op de vloer kwam een hoop rommel terecht.
een andere situatie
En wat voorafging: geen vogels, van dat idee zijn ze afgestapt. En: geen water. Van dat idee zijn ze afgestapt. En: de stock blijft dicht. Dus, de opening (of deur) wordt niet open gemaakt. Van dat idee zijn ze afgestapt.
Actie. Christophe krabbelt met een zwarte marker op de kartonnen koker. Er wordt gefilmd. Stijn, percussie: met een ronde stok (het restant van een bezemsteel bijvoorbeeld) roffelt hij op de cloche. Deelt tikken uit. Een tik op het achterste van Christophe. Dan, wat volgt, een niet te registreren aantal handelingen. Kwajongens. De stok verdwijnt in de koker en - POK - knalt tegen de zijwand van de witte sokkel. Een mandarijntje rolt over het hellende vlak van de cloche. Stijn probeert het met een marker. Er wordt gefilmd. De zwarte marker is minder volgzaam, maakt een korte pirouette en valt van de sokkel, pok, blijft liggen, willoos. Dan Christophe weer, met een rode marker schrijft hij het woord CATASTROPHE op de cloche. Zijwand cloche. Vanuit het camerastandpunt verhaspeld tot EHPORTSATAC. Portie vandalisme: Lezaire, grand vandaliste wallon, overrompelt schrijver dezes en gaat met een notitie aan de haal. De dubbelgevouwen bladzijde komt bovenop de cloche en het duurt even voor ze recht overeind blijft staan.
Kaalgeplukt stap ik door de corridor. Pen kwijt, notitie kwijt. In de bar is gelukkig nog een pen. Dus, hop, weer aan de slag.
Als kwajongens werpen ze zich op de cloche. Op een plankje werd het woord ANIMAL geschreven. Christophe (die de hele tijd door met de blik van een roofdier om zich heen kijkt en dan, soms, opeens, die brede smile) knevelt de sokkel met een geel lint of is het tape, à la limite geen nuancering waar we ons zorgen over te maken zouden hebben. Stijn duwt een karretje langszij, een kartonnen doos belandt op de sokkel, pok, pats, aanvankelijk zonder bijkomende bedoeling, en de rode marker in broos evenwicht op een hoekpunt van de cloche. Van Dorpe was er heel even vandoor doch is reeds weer van de partij, betreedt de witte ruimte met twee gla-ah-di-olen. Een roze gla-ah-di en een gele gla-ah-di, iolen die in de cirkelronde opening van de cloche terecht komen. Herdefiniëren functie: vaas, bloemextravagantie. Lezaire, grand atheoreticien wallon, prompt met de rest van de ruiker, gele en roze gla-ah-die-die-iolen, triomfeert, want. Nu dus hernieuwd beschreven wat tot op heden cloche was. Vaas. Van vazen, meervoud, vaast, gevaasd.Op een stukje karton met zwarte marker het woord MARINA. En Stijn, die zich heel even verslikt in de fratsen van Lezaire: C'EST TROP. Beide notities houden het niet lang, Lezaire rukt ze van de cloche, wurgt ze tot de inkt ervan druipt bij wijze van spreken en werpt ze vervolgens achteloos in een hoek van de kamer. Want kamer, podium van bijna-intieme handelingen, tafereel, ruimte. Stijn stelt het camerastandpunt bij terwijl Christophe een brede strook grijze tape over het woord ANIMAL aanbrengt. Een doosje en een blauw element, de excrementen van een nieuwe handeling, het blauwe geonduleerde ding is een stuk speelgoed van Boris. Het wordt een fragile combinatie met een van de naamkaartjes van Fabre en het blanco (want wit geschilderd) van een perfide en meelijwekkende zelfverafgoding. Nieuwe actie. Stijn die in de sokkel kruipt, er zo goed als helemaal in kruipt. Stijn verdwijnt in de sokkel. Actie die Lezaire tot spoed maant.
Hij neemt de marker en krabbelt het woord HALTE op een quarto, stapt naar de schuifdeur. De communicatie tussen het duo lijkt hiermee herleid tot het superlatief van de gebiedende wijs maar geen wettekst, hoe summier ook, die het langer uithoudt dan het halve ogenblik van die of andere gedachte.
Stijn kruipt uit de sokkel en is een ogenblik later met het karretje in de weer, duwt het karretje van de muur ter rechterzijde voorlangs en linksop. Film, 't is voor de film, er wordt gefilmd. Christophe heen en weer stappend, het ene moment beslist, zelfzeker en met een precieze overweging die hij de ene keer niet en een andere keer wel ten uitvoer brengt, het moment daarop onbeslist om zich heen kijkend.
Stijn stopt z'n hoofd in de sokkel terwijl Lezaire voor wat verkoeling zorgt en tussen de stengels van de gla-a-di-olen blaast. Nieuwe overwegingen.
Bijvoorbeeld: iets werpen.
Bijvoorbeeld: onder het witte deken kruipen.
Bijvoorbeeld: de kartonnen dozen met een krachtige en brutale slagbeweging van de sokkel knallen. Ritueeltjes: op het witte deken komen de schillen van een mandarijntje terecht, Stijn verplaatst het karretje en Christophe begint aan een cirkel. Met een zwarte marker tekent hij een brede lijn om het centrum der gebeurtenissen, de cloche en de sokkel in broos evenwicht, broos, fragile, aangetast door het ritme van nieuwe gebeurtenissen. Stijn rukt de grijze tape van het plankje.
Daar is het woord weer: ANIMAL. Leesbaar, net als eerst. Niet voor lang. Een krasbeweging met de marker, Stijn, dan Christophe die er CANIBAL van maakt en Stijn opnieuw met z'n hoofd in de sokkel, half opgeslokt in de duistere tunnel, een cul-de-sac. CANIBAL wordt AMIRAL waar Stijn uiteindelijk AMI---CALE van maakt. Er volgt een korte pauze, ze aanschouwen het klerezootje. Stijn stelt het camerastandpunt bij.
Dan het karretje. Christophe veegt wat prullen bij elkaar. Stijn snuit z'n neus en drapeert de zakdoek over de cloche. Alors, en regardant. Een kort moment van bezinning. Stijn beslist dat het genoeg is geweest met die gladioten, hop, rukt ze uit de opening van de cloche, smijt ze wild in het rond. Tegelijk lanceert Christophe een aanval op de flank van de witte sokkel, tilt het ding de hoogte in, duwt, trekt, rukt, sleurt. Stijn springt in de vrijgekomen ruimte, springt over een van de schragen, holt in een wijde boog achter de sokkel door die zich intussen ergens ter rechterzijde bevindt.
Nieuwe acties. Vandalisme. Ze rukken de kabel uit de muur en maken het ding vast aan een van de schragen. Ogenblik later: twee mandarijnen op een schraag, twee op een sokkel. Ritueel, trouvaille, bedenking.
Het museum wordt met de grond gelijk gemaakt. Rotzooi stuitert door de witte ruimte, van het door KAMP geformuleerde uitgangspunt blijft geen halve centimeter, een hevige drang tot vernielzucht giert door het tochtgat. Dan, midden het slagveld, opgejut door het wangedrag van de ander, is er opeens een nieuwe lyriek, de actie wordt dunner, wordt bijna lineair, beperkt zich van het een op het andere moment tot het weghalen van dingen. De weinige woorden die het had worden verwijderd, een prop huppelt over de grijze vloer (het is het papier waarop het woord HALTE geschreven werd, wat Christophe deed), Stijn positioneert mandarijntjes in en op de cloche, in en op elk hoekpunt, aan de schuifdeur bleef een reep grijze tape hangen. Het camerastandpunt wordt bijgesteld. Lezaire rolt de stelling tot vlakbij de cloche. Stijn hangt bewegingsloos aan een zijkant van de stelling. Christophe, kwajongensachtig, kruipt op de stelling, kwajongensachtig, zit op de rand van het platform en werpt keitjes. Het zijn geen keitjes, het zijn stukjes van 5 en 2 eurocent. Hij mikt met grote precisie, ze belanden in de cloche.
Weer op de begane grond stapt hij uit beeld en aanschouwt het tafereel. Stijn snuit z'n neus, Christophe duwt de stelling voor zich uit om de cloche heen. De handelingen komen in een dimenuendo en je voelt dat het elk moment exploderen kan. Stijn plaatst één van de schragen ondersteboven, probeert een balpen (de blauwe balpen) in balans te houden - wat niet lukt. Christophe met twee elementen die hij in de stockruimte aantrof, een blauwe container en een bokaal met bister. De balpen tuimelt. Christophe plaatst de bokaal met bister op een van de schragen, de schraag die op z'n kop staat, Stijn stapelt de kartonnen dozen op elkaar, het zijn er drie.
Het sparretje, een frisgroen sparretje, verdwijnt in de cloche. Lezaire jaagt een nagel in de schuifdeur. Aan de nagel komt een witte plastiekzak te hangen en de bloemblaadjes van de gladi-di-di-olen krijgen een nieuwe functie.
zaterdag 11 oktober 2008
maandag 6 oktober
18u. Peter Morrens, Deborah Delva en Griet Dobbels hebben een korte werkvergadering gepland. Aan de Dampoort is een gigantische file, de auto's die van Sint-Jacobs komen staan in een lange wachtrij, het schiet geen centimeter op. Ik fiets tussen de hindernissen door. Op het water drijven de blaadjes van een lijsterbesachtige. Een miljoen. Van het een op het andere moment heeft de lijsterbes beslist om te liquideren.
Ik open de poort. Natalie van H-art telefoneert me. Zo te horen is ze ziek. Een ogenblik later iemand van De Zondagsdenkers. In de witte ruimte is gedweild.
Griet wint de race naar het afgesproken tijdstip.
De file zou met werken aan de openbare weg te maken hebben. Morrens is ruim over tijd, hadden we afgesproken. We belanden in Het Gouden Hoofd. De dagkaart biedt een Kaapverdische schotel en pastinaaksoep. De Kaapverdische schotel is met kalkoen, rijst en rund.
Ik open de poort. Natalie van H-art telefoneert me. Zo te horen is ze ziek. Een ogenblik later iemand van De Zondagsdenkers. In de witte ruimte is gedweild.
Griet wint de race naar het afgesproken tijdstip.
De file zou met werken aan de openbare weg te maken hebben. Morrens is ruim over tijd, hadden we afgesproken. We belanden in Het Gouden Hoofd. De dagkaart biedt een Kaapverdische schotel en pastinaaksoep. De Kaapverdische schotel is met kalkoen, rijst en rund.
maandag 6 oktober 2008
zondag 5 oktober
And now for something completely different.
In de versie van Gombrowicz (Cosmos, eerste zin): BUT let me tell you about another, even more curious adventure.
Iemand zei: het heeft een narratieve context.
In de versie van Gombrowicz (Cosmos, eerste zin): BUT let me tell you about another, even more curious adventure.
Iemand zei: het heeft een narratieve context.
zondag 5 oktober 2008
zaterdag 4 oktober
14u. De afvalcontainer staat dwars over het woonerf. Sven en Samir zijn net klaar met het installeren van een alarminstallatie. De alarminstallatie kwam rechts boven de poort terecht en flikkert. Ik ruim het barmeubel op, in de grote zaal is John bezig.
Jelle. De oranje werkkiel staat Jelle als gegoten. Hij kruipt op de stelling en werkt het lichtcircuit af. In twee hoeken van de witte ruimte - die intussen een grijze vloer heeft - is een camera geïnstalleerd. Het gaat om dummy's, een visueel voorbehoedsmiddel zo opgesteld dat het enige tijd duurt voor je de toestelletjes opmerkt. Frips komt een kijkje nemen. Samir ruimt de corridor op, Sarah en Jelle namen aan het barmeubel plaats, vederlicht drijven de loodjes, het zijn de laatste loodjes, kleinigheden, ingrepen waar je als buitenstaander geen weet van had kunnen hebben.
BRAINBOX2 start met een briljante ingreep, een beginpunt dat net zo goed het eindpunt van het project had kunnen zijn.
18u. Een korte performance in de witte ruimte: de barman neemt noodgedwongen op een stoel plaats en wordt gekneveld. Vervelende toestand. Ze maken een filmpje en er worden wat foto's genomen. Het filmpje is vanuit het standpunt van een van beide bewakingscamera's.
De stoel waarop de ongelukkige vastgebonden werd, is een ontwerp van Maarten Van Severen. Zit lekker, die Van Severenstoel.
Meteen na zijn bevrijding gaat de barman weer aan de slag. Hij schenkt biertjes, vult van tijd tot tijd de schotel met apennootjes bij, heeft geen notie van wat zich in de andere ruimtes afspeelt. Zodra hij zich inlaat met dit of dat gesprek zijn er drie vier vijf deskundigen die hem er aan herinneren dat zijn taak zich tot het tappen van biertjes beperkt.
Met Leentje een gesprek over de 1700 woorden waaruit 'Wachten op Godot' van Samuel Beckett bestaat.
En de hapax legomenon: de climax, één woord, dat ene woord. Omdat het slechts 1 keer voorkomt, geeft het een nieuwe betekenis aan alle andere woorden.
Tuur is met een videocam bezig, Marc en Jelle hebben het over flickR en Levi overhandigt een kopie van de pre-master van Nate Wooley. Een en ander houdt in dat we binnenkort aan de productie van de eerste vinylplaat kunnen beginnen.
De bezoekers uit Luik nestelen zich aan de bar. Michel, Colette en Christophe staan in de corridor en maken grapjes. De hoofdredacteur springt binnen. Rik De Boe en Peter Morrens zijn van de partij. Voor geen geld wil Morrens de performance van Watts missen, twintig jaar nadat een concert van Fischer-Z - een concert waar hij zo naar uitgekeken had - in het water viel. In de gr
ote zaal is John in gesprek met Danny Vandenbossche. Er zijn opvallend veel jonge bezoekers, ook mensen uit Heist-Op-Den-Berg die speciaal voor het project van John Watts naar Gent kwamen. De wijnvoorraad slinkt zienderogen. Rond een uur of acht is er een concertje van John, hij brengt een greep uit de reeks 'personalized songs'. Eén van de kabels van z'n versterker doet het niet.
later
Marc rookt een sigaretje en is in gesprek met Sarah en Jelle. Iemand heeft tabak op het barmeubel gemorst. Jelle legt uit dat de Volkskrant en NRC een kunstpagina hebben, bladzijde 6: 'kunst'. Bij De Morgen hebben ze daar 'cultuur en media' van gemaakt, een bijlage met nadruk op media.
In De Morgen, die geen pagina 6 heeft, zou cultuur zich naar verluidt beperken tot de scheten van Fabre en Delvoye die zich een kasteel aanschaft. 'De aangenaamste krant,' merkt Sjoerd op, 'is NRC.' Vindt Jelle ook. 'Waar is het geld,' fulmineert hij, 'van de mensen die De Morgen weer op de been hielpen? De trots van een gazet die een gazet genoemd kon worden! En wat ze nu hebben: een onding poepvol journalistieke prostitutie.' Enfin, soit, ze gaan voor nog een rondje, komen aan de bar staan, Jelle die te pas en te onpas het Morrenskaartje tevoorschijn haalt - 'ik zal eens goed komen lachen met uw EXPOSITIE' (expositie doorstreept en vervangen door 'card') - en met z'n rechterelleboog op het barmeubel leunt, en Sjoerd, Leentje en Tuur en Piet, Piet Van Waelput, en de zussen Catherine en Véronique die de hele tijd met Frips in gesprek zijn terwijl Marc van tijd tot tijd z'n glas komt bijvullen. Uit de basextender bulkt European Son van Velvet Underground.
In de hall zitten twee meisjes onder de HIM HANFANG poster, een project waar Peter Morrens aan meedoet. Het ene meisje heeft gele bottines aan en paarse nylons, het andere meisje - ze heet Anne - een rode muts.
Wisselende posities: Cathérine zittend, Pieter staand. Jos hangt aan het barmeubel. Later Marc zittend en Frips staand. De barman is druk in de weer. Het loopt tegen middernacht. De KAMPers heisen. Sven is over z'n theewater, Samir het noorden kwijt. Ze hebben het stadium van 'de ontplofte Indonesiër' bereikt. 'Lekkel bier,' zegt Samir met een smile waaruit grote tevredenheid blijkt. In de witte ruimte Sjoerd en Piet Van Waelput, Leentje in gesprek met Jelle, een ander groepje bestaat uit Samir, Tuur en Nele, Sven glundert en steekt een sigaret op, Anne lacht, ze gaan voor nog een rondje. De wijn is op.
Dat is buiten Sven gerekend, hij heeft nog een fles Chileense witte in z'n rugzak.
'Groen,' grapt Sarah, 'formuleert de vormen.' Met het groen wordt de teeshirt van Piet Van Waelput bedoeld.
Iemand vraagt: wat betekent croxhapox eigenlijk? 'Geen idee,' zeg ik, 'geen idee.'
'Ik heb ooit gehoord,' merkt Piet op, 'dat croxhapox voor een of ander heel erg besmettelijke bacterie zou staan.'
We zakken af naar Het Gouden Hoofd en dat is onvermijdelijk het begin van nieuwe avonturen.
Jelle. De oranje werkkiel staat Jelle als gegoten. Hij kruipt op de stelling en werkt het lichtcircuit af. In twee hoeken van de witte ruimte - die intussen een grijze vloer heeft - is een camera geïnstalleerd. Het gaat om dummy's, een visueel voorbehoedsmiddel zo opgesteld dat het enige tijd duurt voor je de toestelletjes opmerkt. Frips komt een kijkje nemen. Samir ruimt de corridor op, Sarah en Jelle namen aan het barmeubel plaats, vederlicht drijven de loodjes, het zijn de laatste loodjes, kleinigheden, ingrepen waar je als buitenstaander geen weet van had kunnen hebben.
BRAINBOX2 start met een briljante ingreep, een beginpunt dat net zo goed het eindpunt van het project had kunnen zijn.
18u. Een korte performance in de witte ruimte: de barman neemt noodgedwongen op een stoel plaats en wordt gekneveld. Vervelende toestand. Ze maken een filmpje en er worden wat foto's genomen. Het filmpje is vanuit het standpunt van een van beide bewakingscamera's.
De stoel waarop de ongelukkige vastgebonden werd, is een ontwerp van Maarten Van Severen. Zit lekker, die Van Severenstoel.
Meteen na zijn bevrijding gaat de barman weer aan de slag. Hij schenkt biertjes, vult van tijd tot tijd de schotel met apennootjes bij, heeft geen notie van wat zich in de andere ruimtes afspeelt. Zodra hij zich inlaat met dit of dat gesprek zijn er drie vier vijf deskundigen die hem er aan herinneren dat zijn taak zich tot het tappen van biertjes beperkt.
Met Leentje een gesprek over de 1700 woorden waaruit 'Wachten op Godot' van Samuel Beckett bestaat.
En de hapax legomenon: de climax, één woord, dat ene woord. Omdat het slechts 1 keer voorkomt, geeft het een nieuwe betekenis aan alle andere woorden.
Tuur is met een videocam bezig, Marc en Jelle hebben het over flickR en Levi overhandigt een kopie van de pre-master van Nate Wooley. Een en ander houdt in dat we binnenkort aan de productie van de eerste vinylplaat kunnen beginnen.
De bezoekers uit Luik nestelen zich aan de bar. Michel, Colette en Christophe staan in de corridor en maken grapjes. De hoofdredacteur springt binnen. Rik De Boe en Peter Morrens zijn van de partij. Voor geen geld wil Morrens de performance van Watts missen, twintig jaar nadat een concert van Fischer-Z - een concert waar hij zo naar uitgekeken had - in het water viel. In de gr
ote zaal is John in gesprek met Danny Vandenbossche. Er zijn opvallend veel jonge bezoekers, ook mensen uit Heist-Op-Den-Berg die speciaal voor het project van John Watts naar Gent kwamen. De wijnvoorraad slinkt zienderogen. Rond een uur of acht is er een concertje van John, hij brengt een greep uit de reeks 'personalized songs'. Eén van de kabels van z'n versterker doet het niet.
later
Marc rookt een sigaretje en is in gesprek met Sarah en Jelle. Iemand heeft tabak op het barmeubel gemorst. Jelle legt uit dat de Volkskrant en NRC een kunstpagina hebben, bladzijde 6: 'kunst'. Bij De Morgen hebben ze daar 'cultuur en media' van gemaakt, een bijlage met nadruk op media.
In De Morgen, die geen pagina 6 heeft, zou cultuur zich naar verluidt beperken tot de scheten van Fabre en Delvoye die zich een kasteel aanschaft. 'De aangenaamste krant,' merkt Sjoerd op, 'is NRC.' Vindt Jelle ook. 'Waar is het geld,' fulmineert hij, 'van de mensen die De Morgen weer op de been hielpen? De trots van een gazet die een gazet genoemd kon worden! En wat ze nu hebben: een onding poepvol journalistieke prostitutie.' Enfin, soit, ze gaan voor nog een rondje, komen aan de bar staan, Jelle die te pas en te onpas het Morrenskaartje tevoorschijn haalt - 'ik zal eens goed komen lachen met uw EXPOSITIE' (expositie doorstreept en vervangen door 'card') - en met z'n rechterelleboog op het barmeubel leunt, en Sjoerd, Leentje en Tuur en Piet, Piet Van Waelput, en de zussen Catherine en Véronique die de hele tijd met Frips in gesprek zijn terwijl Marc van tijd tot tijd z'n glas komt bijvullen. Uit de basextender bulkt European Son van Velvet Underground.
In de hall zitten twee meisjes onder de HIM HANFANG poster, een project waar Peter Morrens aan meedoet. Het ene meisje heeft gele bottines aan en paarse nylons, het andere meisje - ze heet Anne - een rode muts.
Wisselende posities: Cathérine zittend, Pieter staand. Jos hangt aan het barmeubel. Later Marc zittend en Frips staand. De barman is druk in de weer. Het loopt tegen middernacht. De KAMPers heisen. Sven is over z'n theewater, Samir het noorden kwijt. Ze hebben het stadium van 'de ontplofte Indonesiër' bereikt. 'Lekkel bier,' zegt Samir met een smile waaruit grote tevredenheid blijkt. In de witte ruimte Sjoerd en Piet Van Waelput, Leentje in gesprek met Jelle, een ander groepje bestaat uit Samir, Tuur en Nele, Sven glundert en steekt een sigaret op, Anne lacht, ze gaan voor nog een rondje. De wijn is op.
Dat is buiten Sven gerekend, hij heeft nog een fles Chileense witte in z'n rugzak.
'Groen,' grapt Sarah, 'formuleert de vormen.' Met het groen wordt de teeshirt van Piet Van Waelput bedoeld.
Iemand vraagt: wat betekent croxhapox eigenlijk? 'Geen idee,' zeg ik, 'geen idee.'
'Ik heb ooit gehoord,' merkt Piet op, 'dat croxhapox voor een of ander heel erg besmettelijke bacterie zou staan.'
We zakken af naar Het Gouden Hoofd en dat is onvermijdelijk het begin van nieuwe avonturen.
vrijdag 3 oktober 2008
donderdag 2 oktober 2008
woensdag 1 oktober 2008
woensdag 1 oktober
Rund is met een bal aan het spelen. Is de bal aan het opeten... verscheurt de bal... de bal gaat aan flarden...
Sarah en Jelle zitten aan het barmeubel en drinken koffie. Samir springt binnen. Marc springt binnen. (ik moet er vandoor, heb een afspraak met de raadsman)
We stappen naar de witte ruimte. Jelle snuit z'n neus. Samir is met iets bezig. Marc maakt foto's. Sarah legt uit dat ze daar - ze wijst de plek aan - nog wat geplamuurd heeft omdat er een gat was.
Rond de middag was er telefoon van John Watts, hij stond net op het punt om de ferry naar Calais te nemen.
Rund gaat tekeer. Van de bal bleef niet veel meer dan een lap. Sarah heeft de oranje werkkiel aan, staat op een ladder en verft.
Marc neemt een foto van een van de vloerdekseltjes. Jelle heeft het deksel met goud bewerkt.
Her en der in de ruimte staan stoelen. De functie die ze hadden, is onduidelijk. Of gehad hadden kunnen hebben: idem. Of gehad zouden kunnen hebben: idem. En hebben idem. Ze staan lukraak in de ruimte en over de rugleuning van twee van ze hangt een bruine vod. Die bruine vodden is één ding. De vloer is er veel erger aan toe: vochtsporen, bruine smurrie.
Sarah verft. Ter rechterzijde, in het verlengde van de corridor, kwam een zwarte kist met railspots terecht:
10x ORBIT B-six concept 1452
universal 3-phase-adapter 1x CDM-T G12 70W 45°
Zwarte lampen.
Plus de rails om ze op te hangen.
Op een van de speakers een plankje, op het plankje een pakje Van Nelle tabak en een pot Renovatie pasta,
lege pot Renovatie pasta,
op de lege pot Renovatie pasta het bodemstuk van een spacer.
Rund kauwt op een stuk hout.
De gele lintmeter geeft een afstand van 1 meter aan. Die ene meter is midden de witte ruimte en vlakbij de sokkel. Op de sokkel kwamen een marker en een rol toiletpapier terecht en aan de muur ter rechterzijde een kaartje uit het Fabre-archief:
Jan Fabre
De prins-arabier uit de sprookjes van duizend en één nachten
1978
FOTO
Angelos/Fabre Antwerpen
Van de plastieken bal waar Rund zich met onverdroten totale hondsheid mee bezighield, bleef een puzzel van willekeurige fragmenten verspreid over de vloer in de corridor en de cafetaria. Het woord bal komt niet bij je op.
Sarah en Jelle zitten aan het barmeubel en drinken koffie. Samir springt binnen. Marc springt binnen. (ik moet er vandoor, heb een afspraak met de raadsman)
We stappen naar de witte ruimte. Jelle snuit z'n neus. Samir is met iets bezig. Marc maakt foto's. Sarah legt uit dat ze daar - ze wijst de plek aan - nog wat geplamuurd heeft omdat er een gat was.
Rond de middag was er telefoon van John Watts, hij stond net op het punt om de ferry naar Calais te nemen.
Rund gaat tekeer. Van de bal bleef niet veel meer dan een lap. Sarah heeft de oranje werkkiel aan, staat op een ladder en verft.
Marc neemt een foto van een van de vloerdekseltjes. Jelle heeft het deksel met goud bewerkt.
Her en der in de ruimte staan stoelen. De functie die ze hadden, is onduidelijk. Of gehad hadden kunnen hebben: idem. Of gehad zouden kunnen hebben: idem. En hebben idem. Ze staan lukraak in de ruimte en over de rugleuning van twee van ze hangt een bruine vod. Die bruine vodden is één ding. De vloer is er veel erger aan toe: vochtsporen, bruine smurrie.
Sarah verft. Ter rechterzijde, in het verlengde van de corridor, kwam een zwarte kist met railspots terecht:
10x ORBIT B-six concept 1452
universal 3-phase-adapter 1x CDM-T G12 70W 45°
Zwarte lampen.
Plus de rails om ze op te hangen.
Op een van de speakers een plankje, op het plankje een pakje Van Nelle tabak en een pot Renovatie pasta,
lege pot Renovatie pasta,
op de lege pot Renovatie pasta het bodemstuk van een spacer.
Rund kauwt op een stuk hout.
De gele lintmeter geeft een afstand van 1 meter aan. Die ene meter is midden de witte ruimte en vlakbij de sokkel. Op de sokkel kwamen een marker en een rol toiletpapier terecht en aan de muur ter rechterzijde een kaartje uit het Fabre-archief:
Jan Fabre
De prins-arabier uit de sprookjes van duizend en één nachten
1978
FOTO
Angelos/Fabre Antwerpen
Van de plastieken bal waar Rund zich met onverdroten totale hondsheid mee bezighield, bleef een puzzel van willekeurige fragmenten verspreid over de vloer in de corridor en de cafetaria. Het woord bal komt niet bij je op.
dinsdag 30 september 2008
dinsdag 30 september
de werktafel
Expansie. Werkzaamheden overladen de werktafel met dingen waarvan je niet had kunnen voorzien dat ze er thuishoren. De samenstelling van de dingen op het tafelblad toont en verbergt die werkzaamheden.
Terwijl over dit laatste met enige grondigheid werd nagedacht, is de situatie op het tafelblad er een van totale wanorde. Vandaag een chianti 'corte alle mure' (2006), niet aangeraakt, vol en vlakbij de verre rand van het tafelblad. De fles Valdepenas, een tempranillo, is leeg en de jus d'orange kwam op een van de speakers terecht. De speaker staat op zijn kop. Op de chianti na is alles leeg of zo goed als leeg, ook het groene flesje J&B, een fles Old Smuggler, wijnflessen die eind vorige week aangekraakt werden en een set dreupelglaasjes versierd met vergulde biesjes.
Het slagveld toont de resten van onverdroten bezigheid: papierproppen komen naast borstels terecht, borstels en steekmessen kropen onder elkaar door, suikerklontjes, vijzen en schroevendraaiers belandden op plekken waar even voordien een mes of een balpen lag. Op een van de speakers kwam een vel schuurpapier terecht. Andere voorwerpen hebben een air van vertrouwelijkheid en déja-vu: het colablikje, de BROU DE NOIX, een schaar, blauwe tape, het kopje koffie, bekertjes, papiertjes.
Een witte kat betreedt de witte ruimte, sluipt naar de terrasdeur, miauwt.
Straks belanden weer andere dingen op het tafelblad tussen de dingen die er al stonden. In een Babylonische verwarring groeien ze boven het tafelblad uit. De BROU DE NOIX bevindt zich eerst naast een van de speakers, later vlak aan de tafelrand. Er is het dopje van een fles dat onopvallend tegen een lege pot Renovatie Pasta van het merk Red Devil aanleunt, een leeg pakje Samson tabak, de zelfverzekerde en glimmende kaalheid van een thermos, een bierviltje van Martens pils, een dummy bewakingscamera CS33D, glimmende schijfjes, papiertjes, een zaklamp, de kerkklokken, een lintmeter in een geel handvat en de witte vouwweter die wegkroop achter een van de speakers.
Het regent. Ze hebben tekeningen op de vloer aangebracht.
photo Jelle Clarisse
's Namiddags telefoon van Cathérine. Jelle, Sarah en Rund zijn in de witte ruimte bezig. Regen klatert over het dak en het gesprek komt op Fun Games van Hanike.
Op de werktafel een aantal nieuwigheden. Een color spray peinture van MOTIP, een flesje koffiemelk (leeg, bijna leeg) en een spray van Hagespan ter bevordering van het reinigen van kunststof.
Het regent. De muziek is van DJ Hell, een eentonig deuntje. 's Avond belanden we in Het Gouden Hoofd. Sarah bestelt een lasagna, Jelle de stoverij en van de dagschotel. De dagschotel is een lamscurry met rijst.
later
'We zijn nog twee dingen vergeten,' merkt Sarah op.
Jelle: Ah ... ja - wat?
'Twee gaten.'
En een afvoerputje van goud.
Op een a4tje staan volgende feiten (of bedenkingen, beslissingen, nieuwsgierigheden):
Ma di woe do vrij za zo
9 10 11 12 13
NIEUWS niet nader genoemd iemand gekneveld (portret
van niet nader genoemd iemand) 1882 cijfer jaartal
'Ja, dat zijn de feiten,' grapt Sarah. En de feiten zijn de feiten.
En Joop laat op zich wachten.
nog later
Tuur en Sven houden zich met de muur bezig, Samir met een van de 'spacers'. (trouwens, hoe noem je zo'n ding)
Expansie. Werkzaamheden overladen de werktafel met dingen waarvan je niet had kunnen voorzien dat ze er thuishoren. De samenstelling van de dingen op het tafelblad toont en verbergt die werkzaamheden.
Terwijl over dit laatste met enige grondigheid werd nagedacht, is de situatie op het tafelblad er een van totale wanorde. Vandaag een chianti 'corte alle mure' (2006), niet aangeraakt, vol en vlakbij de verre rand van het tafelblad. De fles Valdepenas, een tempranillo, is leeg en de jus d'orange kwam op een van de speakers terecht. De speaker staat op zijn kop. Op de chianti na is alles leeg of zo goed als leeg, ook het groene flesje J&B, een fles Old Smuggler, wijnflessen die eind vorige week aangekraakt werden en een set dreupelglaasjes versierd met vergulde biesjes.
Het slagveld toont de resten van onverdroten bezigheid: papierproppen komen naast borstels terecht, borstels en steekmessen kropen onder elkaar door, suikerklontjes, vijzen en schroevendraaiers belandden op plekken waar even voordien een mes of een balpen lag. Op een van de speakers kwam een vel schuurpapier terecht. Andere voorwerpen hebben een air van vertrouwelijkheid en déja-vu: het colablikje, de BROU DE NOIX, een schaar, blauwe tape, het kopje koffie, bekertjes, papiertjes.
Een witte kat betreedt de witte ruimte, sluipt naar de terrasdeur, miauwt.
Straks belanden weer andere dingen op het tafelblad tussen de dingen die er al stonden. In een Babylonische verwarring groeien ze boven het tafelblad uit. De BROU DE NOIX bevindt zich eerst naast een van de speakers, later vlak aan de tafelrand. Er is het dopje van een fles dat onopvallend tegen een lege pot Renovatie Pasta van het merk Red Devil aanleunt, een leeg pakje Samson tabak, de zelfverzekerde en glimmende kaalheid van een thermos, een bierviltje van Martens pils, een dummy bewakingscamera CS33D, glimmende schijfjes, papiertjes, een zaklamp, de kerkklokken, een lintmeter in een geel handvat en de witte vouwweter die wegkroop achter een van de speakers.
Het regent. Ze hebben tekeningen op de vloer aangebracht.
photo Jelle Clarisse
's Namiddags telefoon van Cathérine. Jelle, Sarah en Rund zijn in de witte ruimte bezig. Regen klatert over het dak en het gesprek komt op Fun Games van Hanike.
Op de werktafel een aantal nieuwigheden. Een color spray peinture van MOTIP, een flesje koffiemelk (leeg, bijna leeg) en een spray van Hagespan ter bevordering van het reinigen van kunststof.
Het regent. De muziek is van DJ Hell, een eentonig deuntje. 's Avond belanden we in Het Gouden Hoofd. Sarah bestelt een lasagna, Jelle de stoverij en van de dagschotel. De dagschotel is een lamscurry met rijst.
later
'We zijn nog twee dingen vergeten,' merkt Sarah op.
Jelle: Ah ... ja - wat?
'Twee gaten.'
En een afvoerputje van goud.
Op een a4tje staan volgende feiten (of bedenkingen, beslissingen, nieuwsgierigheden):
Ma di woe do vrij za zo
9 10 11 12 13
NIEUWS niet nader genoemd iemand gekneveld (portret
van niet nader genoemd iemand) 1882 cijfer jaartal
'Ja, dat zijn de feiten,' grapt Sarah. En de feiten zijn de feiten.
En Joop laat op zich wachten.
nog later
Tuur en Sven houden zich met de muur bezig, Samir met een van de 'spacers'. (trouwens, hoe noem je zo'n ding)
zondag 28 september 2008
zondag 28 september
Een hels gebrom, de oerknal in sordino. Tuur is op het dak bezig, zuivert de koepels met een hogedrukreiniger. Op straat is een massa volk. Flikkendag. Het kijkcijferpubliek. Oorverdovend knalt het gebrom van de hogedrukreiniger. Rund uitbundig. Chaotisch meervoud van indrukken. Prooi, geweldenaar. Hondstotaal. Jelle met rugnummer 7, Samir op een trapladder, Sarah in een oranje werkkiel en bezig met de stelling.
video Jelle Clarisse
En Tuur op het dak. Een wolk van donkere bestanddelen stuift over de koepel heen. Helderheid herschrijft de dingen. De sokkel, 40x40cm, staat recht overeind op groene pootjes. Sarah met een verfkwast op het platform van de stelling, Samir met twee drie dingen tegelijk bezig. De witte ruimte is in een bouwwerf veranderd.
de werktafel
Op het tafelblad is een stortvloed van dingen: een muziekinstallatie, de zaklamp met een reep kleefband om het handvat en op dat reepje kleefband de naam van de eigenaar: Steffie Van Cauter. Naast een van de kopjes koffie bevindt zich een groene doos van het merk SPAX. Een opengescheurde broodzak van Patisserie Ronny vult het gebied tussen de zijkant van het SPAX-doosje en de onderkant van een van de speakers.
Wijnglazen, lege flessen, een thermos, een transparante asbak met een dikke laag peuken en as, chocolaatjes, het flesje BROU DE NOIX, een doos met schietnagels en een witte vouwmeter. Samir plamuurt, Sarah verft. Een vloed van helder licht verovert de witte ruimte.
Later: een fles Old Smuggler en het zwarte tasje van een camrecorder. Om Rund binnen te houden hebben ze de corridor gebarricadeerd.
Samir, Sarah en Jelle gaan een luchtje scheppen. Op het woonerf staan de uitgebloeide reukerwten in bloei.
Tuur blijft bezig, plant een berg van helder daglicht op het dak. Later de finale van het wereldkampioenschap wielrennen. Jelle, Sarah en Tuur volgen de reportage op Radio 1, Samir verft, Rund bijt op een handschoen en Ballan, 'de tanden op elkaar... de bek wijd open...', Ballan wint.
Sarah over de werktafel: 'De vijsmachine raakt de radio aan waarop een fles fruitsap staat, alles raakt elkaar aan.' Het bierviltje, de bekertjes, de bekertjes, de borstels, de bekertjes en de borstels, de borstels en een portefeuille, ohlala, en de portefeuille, want die is van Tuur, en een videocam en tussen de bekertjes en de borstels een pakje tabak, en de asbak die een oogje in het zeil houdt, want colablikjes, een broodzak en SPAX en flessen en waterverstuivers en gsms en een bierglas en naast het bierglas - op een verhoogje - een dreupelglaasje en stukjes hout, papiertjes en mierzoet glimlachende suikerklontjes en tenslotte Badebukse met een hoofs knikje en het relaas van een Brusselse nocturne.
video Jelle Clarisse
En Tuur op het dak. Een wolk van donkere bestanddelen stuift over de koepel heen. Helderheid herschrijft de dingen. De sokkel, 40x40cm, staat recht overeind op groene pootjes. Sarah met een verfkwast op het platform van de stelling, Samir met twee drie dingen tegelijk bezig. De witte ruimte is in een bouwwerf veranderd.
de werktafel
Op het tafelblad is een stortvloed van dingen: een muziekinstallatie, de zaklamp met een reep kleefband om het handvat en op dat reepje kleefband de naam van de eigenaar: Steffie Van Cauter. Naast een van de kopjes koffie bevindt zich een groene doos van het merk SPAX. Een opengescheurde broodzak van Patisserie Ronny vult het gebied tussen de zijkant van het SPAX-doosje en de onderkant van een van de speakers.Wijnglazen, lege flessen, een thermos, een transparante asbak met een dikke laag peuken en as, chocolaatjes, het flesje BROU DE NOIX, een doos met schietnagels en een witte vouwmeter. Samir plamuurt, Sarah verft. Een vloed van helder licht verovert de witte ruimte.
Later: een fles Old Smuggler en het zwarte tasje van een camrecorder. Om Rund binnen te houden hebben ze de corridor gebarricadeerd.
Samir, Sarah en Jelle gaan een luchtje scheppen. Op het woonerf staan de uitgebloeide reukerwten in bloei.
Tuur blijft bezig, plant een berg van helder daglicht op het dak. Later de finale van het wereldkampioenschap wielrennen. Jelle, Sarah en Tuur volgen de reportage op Radio 1, Samir verft, Rund bijt op een handschoen en Ballan, 'de tanden op elkaar... de bek wijd open...', Ballan wint.
Sarah over de werktafel: 'De vijsmachine raakt de radio aan waarop een fles fruitsap staat, alles raakt elkaar aan.' Het bierviltje, de bekertjes, de bekertjes, de borstels, de bekertjes en de borstels, de borstels en een portefeuille, ohlala, en de portefeuille, want die is van Tuur, en een videocam en tussen de bekertjes en de borstels een pakje tabak, en de asbak die een oogje in het zeil houdt, want colablikjes, een broodzak en SPAX en flessen en waterverstuivers en gsms en een bierglas en naast het bierglas - op een verhoogje - een dreupelglaasje en stukjes hout, papiertjes en mierzoet glimlachende suikerklontjes en tenslotte Badebukse met een hoofs knikje en het relaas van een Brusselse nocturne.
zaterdag 27 september 2008
zaterdag 27 september
In de witte ruimte zijn Samir en Jelle bezig. Er is een geur van vers hout. Jelle staat op de stelling, peutert aan het plafond. Ze hebben het in zwart plastiek gewikkelde plexiglas verwijderd, boven de witte ruimte is een open koepel.
Een aluminium frame klettert over de vloer. Samir is met de sokkel bezig. Sokkels, dat is zijn terrein. Hij beschikt over de knowhow en het materieel om zo'n sokkel tot in de puntjes uit te voeren, materieel dat noopt tot het nederige besef dat techniek en wetenschap onbegrensde territoria zijn - op het Noordpoolgebied na wellicht want net daar botsen ze tegen de begrenzing aan, een nec plus ultra van wat het Einsteinmoment met deze aardbol aankan. Er is een luchtcompressor en een industriële vacuümcleaner. Samir heeft het ding omgebouwd en aangesloten op de zaagmachine: tijdens het verzagen van de stukken hout verdwijnt het zagemeel rechtstreeks in de stofzuiger.
Op het tafelblad staat een watersproeier. De kopjes koffie brengen een thema dichtbij: de dingen. Een oogopslag volstaat om het tafelblad als totaalbeeld te hebben. De sokkel, verneem ik, wordt 40x40cm.
'Moet heel erg precies gebouwd worden,' verduidelijkt Samir. Hij staat over de sokkel gebogen en spuit specie in de voegen. Jelle drinkt koffie.
'En op de sokkel komt een cloche.'
-Een cloche?
'En ik hoop dat die cloche heel erg precies zal zijn.'
De koffiepauze van Jelle zit er op, hij schiet in actie, brengt blauwe tape op de muur aan.
later
Jelle staat op het dak. De dakkoepels zijn smerig, daar willen ze iets aan doen. Samir gsm't. Onovergankelijk. Hij stapt door de corridor, witte teeshirt, zonnebril, stapt door naar het woonerf. Lekker weertje. Vorige week zaterdag maar liefst 40 bezoekers. Vandaag gaat het er rustiger aan toe. Het gesprek komt op Pierre Hantai, een Franse clavecinist, en Billy Cobham.
Jelle of er nog wat koffie is. Draagt een teeshirt van Lersch sanitair met rugnummer 14. Vers, is vers, verduidelijk ik. In de witte ruimte Samir, hij is met de sokkel bezig. Heeft ie vaker gedaan. Opvullen, schuren. Secuur, het kan niet perfect genoeg zijn. Op het tafelblad is een trektocht van voorwerpen aan de gang. Bijvoorbeeld, een fles sinaasappelsap. Nieuw. Leeg blikje cola, papiertjes, eentje, een groen papiertje van Balisto. Een trage trektocht van dingen. Jelle in beraad over wat ze met het dak moeten. Die koepels zijn geen zicht. Er is een flesje, nieuw flesje tot de helft gevuld met een donker poeder en van het merk Peacock. BROU DE NOIX naturel, NOTENBOLSTER natuurkleur. De suikerklontjes hebben een air van vanzelfsprekendheid. Zo is het tafelblad: een vanzelfsprekende opeenhoping van dingen, een stroom van zich opeenhopende veranderingen. BROU DE NOIX, blauwe tape, suikerklontjes, geen enkel verband. Proppen aluminiumfolie, het ene moment een vogel, dan een asbak en weer wat later als een uitgekotste haarbal.
In de mediaruimte hebben ze het over Roger Dhont en een project in De Werf waar onder andere Kleenex aan meedoet. Vier lege flessen, kruimels, een geur van polyesterplamuur, bezoekers. Sjoerd springt binnen en er is telefoon van Thomas Broadbent. De Belie springt binnen. We drinken Martens pils.
vrijdag 26 september 2008
vrijdag 26 september
Twee stoelen barricaderen de corridor. Marc neemt een kijkje in de witte ruimte. Sinds dinsdag is er weinig veranderd. De werktafel geeft aan dat er op gegeven ogenblik vergaderd werd, de lege flessen dat het er stevig aan toeging.Midden de ruimte staat een witte sokkel. Aan de houten wand achterin kleeft blauwe tape. Iemand heeft op het tafelblad getekend: helikopter, gsm, hand, wijnkurk en een toevoeging in handschrift: 'onwaarschijnlijk'. De deur van de stockruimte staat wijd open.
donderdag 25 september 2008
dinsdag 23 september 2008
Rund is van de partij. Is weer van de partij. Of Rund iets te vertellen had kunnen hebben, dat weten we niet. Ze sukkelt door de gang, snuffelt aan een schoenzool. In de witte ruimte zitten drie leden van KAMP aan een tafeltje. Samir, Tuur, Jelle. De overige leden hebben andere verplichtingen. 't Zal minimaal worden, zegt Tuur, een stolp op een sokkel. Op de sokkel het overblijfsel van een kunstroof, aan de muur een schilderij dat verdwenen is.
Op de tafel een Mac G4 powerbook 12 inch. De tafel is een plank op schragen. (hoe en wanneer die plank in crox terecht kwam? tijdens dat toonmoment van tekenkunst)
De fles Glen Terence single malt staat binnen handbereik. '8 jaar oud,' verduidelijkt Jelle. En, euh, leeg. Ook de fles Vega Libre is leeg. Er is nog een fles, Baron del Cega, een tinto reserva uit 2002. Drank en tabak, zonder is een werkvergadering van KAMP ondenkbaar. Van Nelle tabak, Samson, Rund die op restjes van het Morrens project kauwt,
volgekriebelde vellen papier, een schriftje, blauwe tape, een kurkentrekker, de rode aansteker, een potlood. Van de aluminiumfolie waar een pitta in zat, heeft Jelle een asbak gemaakt. Sarah komt nog langs. Ik hou de fles Glen Terence ondersteboven, het bodempje is goed voor een halve slok.Ander thema waar ze zich op zouden willen toeleggen is de gevallen sportman. Gilbert Bodart die als valsmunter eindigt, Coppens van De Kampioenen, Maradona en Frank Vandenbroucke, media-prostituties à la Pfaff en Planckaert. Daar hun tanden in zetten.
Boven de poort komt een alarmsysteem en in de ruimte zelf bewakingscameras.
Abonneren op:
Posts (Atom)
