zaterdag 15 november

Honoré heeft z'n auto, een Renault, voor de poort geparkeerd. De nummerplaten zijn vervangen door blanco nummerplaten waar hij per stuk iets van 7 euro en een klets voor betaald zou hebben. De Roma-meisjes springen binnen. Het zijn schatjes, ze giechelen, hebben grote pret. De rode display, ooit door Boris Ljugov aangebracht, meegegraaid vermoeden we, zeker zijn we niet hoewel het ding zelf natuurlijk wel duidelijk maakt wat voor functie het had voor het in croxhapox terecht kwam, het staat - en voor kenners: wat voor functie het gehad had kunnen hebben - het staat midden de hall op een meter of drie van de poort. De rode display is geflankeerd door een sparretje en aan de achterzijde een stapel bakstenen tien hoog. De bovenzijde van de bovenste baksteen is roze.
Antoine had honger, Maud papt, Honoré opent de laadruimte van de Kangoo. Zigeunermeisjes fietsen over het woonerf, remmen af en kijken toe. Honoré lepelt roze verf over een paraplu die hij in de laadruimte van z'n Kangoo heeft geplaatst. Eigenlijk is 't geen roze, 't is oranje. Hij geeft toe dat het oranje is. Zo fel oranje dat het net zo goed roze had kunnen zijn.

In de zaal is niet zo heel erg veel veranderd. De film die ze gisteren maakten, wordt op de muur ter rechterzijde geprojecteerd in een tekening, een frame dat eerder door Maud op de muur werd aangebracht. Het zijn interacties, merkt Emmanuel later op, die een vrijblijvend karakter hebben. Er is geen formule, geen gezamenlijk uitgangspunt. De ingrepen van unit 3 tonen een fase zonder ontknoping, zonder keerpunt. Het zijn geraffineerde variaties zoals die van Mozart in 'ein Weib is das herrlichste Ding', de ontknoping zit in een kleinigheid. Antoine heeft her en der wegwerpfototoestellen opgesteld, Honoré wast z'n auto, Maud maakt een wandsculptuur.

Pulp alias Kookaburra springt binnen. Pulp de platte poes. Wat later is er iemand die voor de film van Cathérine komt.