Jelle. De oranje werkkiel staat Jelle als gegoten. Hij kruipt op de stelling en werkt het lichtcircuit af. In twee hoeken van de witte ruimte - die intussen een grijze vloer heeft - is een camera geïnstalleerd. Het gaat om dummy's, een visueel voorbehoedsmiddel zo opgesteld dat het enige tijd duurt voor je de toestelletjes opmerkt. Frips komt een kijkje nemen. Samir ruimt de corridor op, Sarah en Jelle namen aan het barmeubel plaats, vederlicht drijven de loodjes, het zijn de laatste loodjes, kleinigheden, ingrepen waar je als buitenstaander geen weet van had kunnen hebben.
BRAINBOX2 start met een briljante ingreep, een beginpunt dat net zo goed het eindpunt van het project had kunnen zijn.
18u. Een korte performance in de witte ruimte: de barman neemt noodgedwongen op een stoel plaats en wordt gekneveld. Vervelende toestand. Ze maken een filmpje en er worden wat foto's genomen. Het filmpje is vanuit het standpunt van een van beide bewakingscamera's.
De stoel waarop de ongelukkige vastgebonden werd, is een ontwerp van Maarten Van Severen. Zit lekker, die Van Severenstoel.
Meteen na zijn bevrijding gaat de barman weer aan de slag. Hij schenkt biertjes, vult van tijd tot tijd de schotel met apennootjes bij, heeft geen notie van wat zich in de andere ruimtes afspeelt. Zodra hij zich inlaat met dit of dat gesprek zijn er drie vier vijf deskundigen die hem er aan herinneren dat zijn taak zich tot het tappen van biertjes beperkt.
Met Leentje een gesprek over de 1700 woorden waaruit 'Wachten op Godot' van Samuel Beckett bestaat.
En de hapax legomenon: de climax, één woord, dat ene woord. Omdat het slechts 1 keer voorkomt, geeft het een nieuwe betekenis aan alle andere woorden.
Tuur is met een videocam bezig, Marc en Jelle hebben het over flickR en Levi overhandigt een kopie van de pre-master van Nate Wooley. Een en ander houdt in dat we binnenkort aan de productie van de eerste vinylplaat kunnen beginnen.
De bezoekers uit Luik nestelen zich aan de bar. Michel, Colette en Christophe staan in de corridor en maken grapjes. De hoofdredacteur springt binnen. Rik De Boe en Peter Morrens zijn van de partij. Voor geen geld wil Morrens de performance van Watts missen, twintig jaar nadat een concert van Fischer-Z - een concert waar hij zo naar uitgekeken had - in het water viel. In de gr
ote zaal is John in gesprek met Danny Vandenbossche. Er zijn opvallend veel jonge bezoekers, ook mensen uit Heist-Op-Den-Berg die speciaal voor het project van John Watts naar Gent kwamen. De wijnvoorraad slinkt zienderogen. Rond een uur of acht is er een concertje van John, hij brengt een greep uit de reeks 'personalized songs'. Eén van de kabels van z'n versterker doet het niet.
later
Marc rookt een sigaretje en is in gesprek met Sarah en Jelle. Iemand heeft tabak op het barmeubel gemorst. Jelle legt uit dat de Volkskrant en NRC een kunstpagina hebben, bladzijde 6: 'kunst'. Bij De Morgen hebben ze daar 'cultuur en media' van gemaakt, een bijlage met nadruk op media.
In De Morgen, die geen pagina 6 heeft, zou cultuur zich naar verluidt beperken tot de scheten van Fabre en Delvoye die zich een kasteel aanschaft. 'De aangenaamste krant,' merkt Sjoerd op, 'is NRC.' Vindt Jelle ook. 'Waar is het geld,' fulmineert hij, 'van de mensen die De Morgen weer op de been hielpen? De trots van een gazet die een gazet genoemd kon worden! En wat ze nu hebben: een onding poepvol journalistieke prostitutie.' Enfin, soit, ze gaan voor nog een rondje, komen aan de bar staan, Jelle die te pas en te onpas het Morrenskaartje tevoorschijn haalt - 'ik zal eens goed komen lachen met uw EXPOSITIE' (expositie doorstreept en vervangen door 'card') - en met z'n rechterelleboog op het barmeubel leunt, en Sjoerd, Leentje en Tuur en Piet, Piet Van Waelput, en de zussen Catherine en Véronique die de hele tijd met Frips in gesprek zijn terwijl Marc van tijd tot tijd z'n glas komt bijvullen. Uit de basextender bulkt European Son van Velvet Underground.
In de hall zitten twee meisjes onder de HIM HANFANG poster, een project waar Peter Morrens aan meedoet. Het ene meisje heeft gele bottines aan en paarse nylons, het andere meisje - ze heet Anne - een rode muts.
Wisselende posities: Cathérine zittend, Pieter staand. Jos hangt aan het barmeubel. Later Marc zittend en Frips staand. De barman is druk in de weer. Het loopt tegen middernacht. De KAMPers heisen. Sven is over z'n theewater, Samir het noorden kwijt. Ze hebben het stadium van 'de ontplofte Indonesiër' bereikt. 'Lekkel bier,' zegt Samir met een smile waaruit grote tevredenheid blijkt. In de witte ruimte Sjoerd en Piet Van Waelput, Leentje in gesprek met Jelle, een ander groepje bestaat uit Samir, Tuur en Nele, Sven glundert en steekt een sigaret op, Anne lacht, ze gaan voor nog een rondje. De wijn is op.
Dat is buiten Sven gerekend, hij heeft nog een fles Chileense witte in z'n rugzak.
'Groen,' grapt Sarah, 'formuleert de vormen.' Met het groen wordt de teeshirt van Piet Van Waelput bedoeld.
Iemand vraagt: wat betekent croxhapox eigenlijk? 'Geen idee,' zeg ik, 'geen idee.'
'Ik heb ooit gehoord,' merkt Piet op, 'dat croxhapox voor een of ander heel erg besmettelijke bacterie zou staan.'
We zakken af naar Het Gouden Hoofd en dat is onvermijdelijk het begin van nieuwe avonturen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten