zondag 30 november

Met een luide knal ging de lamp van de dataprojector stuk. Dat is vorige week gebeurd. De deur van de stock achterin hebben we opengebroken, ook dat is vorige week gebeurd. Vrijdag nam Joris even de tijd om het slot van de stockruimte te vervangen. 'Er komt een protocol,' zei ik, 'het moet gedaan zijn met die zwijnerij!' Voor de rest geen veranderingen van betekenis. Op de monitor is de performance van Stijn en Christophe te volgen. Door een ingreep van Antoine - die zich voorts eigenlijk alleen met de wegwerpcameraatjes bezig hield en Honoré assisteerde toen hij z'n fonteinperformance filmde - is het beeld aquariumgroen. Daar is niets aan veranderd.
Deborah telefoneerde omdat ze de sleutel wilde. Morgen gaan ze aan de slag, zegt ze. Ze zouden van plan zijn om het roze weg te schuren. In de grote zaal was Sander bezig. Gisteren hadden hij en Dries de frames uitgelijnd, vandaag verving hij de foto's door een slide show.

zondag 16 november

We hebben de dertiende eeuw, de veertiende, de vijftiende, de zestiende. Over die zestiende eeuw is heel wat te doen geweest. Het was de gouden eeuw. Ze schreven er niet over zoals ze nu over dingen schrijven, ze waren van het Latijn verlost. Zonder dat Latijn hadden ze nieuwe Analfabetica op overschot. Het kind moest een naam hebben. Het moest gedoopt worden en het werd gedoopt. De Grieken en de kerkvaders stonden aan de doopvont, de naam van het balorige kleintje werd Nieuwe Tijd. Gauw bleek dat Nieuwe Tijd z'n naam niet gestolen had, niet in de dorpen waar toch niet veel te rapen viel en niet in de vage gebieden die het alfabet afbakenden, het slagveld van de bekende dingen. In de principes van het Romantische evenmin want de Romantische school is principieel, gaf als principe toe gefaald te hebben. Dat het op niets zou uitdraaien hadden zelfs wij, te modern, niet kunnen weten.
Van het Latijn verlost beten anderen zich vast in het Latijn.

We gieten olie over de naakte voeten.

zaterdag 15 november

Honoré heeft z'n auto, een Renault, voor de poort geparkeerd. De nummerplaten zijn vervangen door blanco nummerplaten waar hij per stuk iets van 7 euro en een klets voor betaald zou hebben. De Roma-meisjes springen binnen. Het zijn schatjes, ze giechelen, hebben grote pret. De rode display, ooit door Boris Ljugov aangebracht, meegegraaid vermoeden we, zeker zijn we niet hoewel het ding zelf natuurlijk wel duidelijk maakt wat voor functie het had voor het in croxhapox terecht kwam, het staat - en voor kenners: wat voor functie het gehad had kunnen hebben - het staat midden de hall op een meter of drie van de poort. De rode display is geflankeerd door een sparretje en aan de achterzijde een stapel bakstenen tien hoog. De bovenzijde van de bovenste baksteen is roze.
Antoine had honger, Maud papt, Honoré opent de laadruimte van de Kangoo. Zigeunermeisjes fietsen over het woonerf, remmen af en kijken toe. Honoré lepelt roze verf over een paraplu die hij in de laadruimte van z'n Kangoo heeft geplaatst. Eigenlijk is 't geen roze, 't is oranje. Hij geeft toe dat het oranje is. Zo fel oranje dat het net zo goed roze had kunnen zijn.

In de zaal is niet zo heel erg veel veranderd. De film die ze gisteren maakten, wordt op de muur ter rechterzijde geprojecteerd in een tekening, een frame dat eerder door Maud op de muur werd aangebracht. Het zijn interacties, merkt Emmanuel later op, die een vrijblijvend karakter hebben. Er is geen formule, geen gezamenlijk uitgangspunt. De ingrepen van unit 3 tonen een fase zonder ontknoping, zonder keerpunt. Het zijn geraffineerde variaties zoals die van Mozart in 'ein Weib is das herrlichste Ding', de ontknoping zit in een kleinigheid. Antoine heeft her en der wegwerpfototoestellen opgesteld, Honoré wast z'n auto, Maud maakt een wandsculptuur.

Pulp alias Kookaburra springt binnen. Pulp de platte poes. Wat later is er iemand die voor de film van Cathérine komt.

vrijdag 14 november

Het gegons, het gebrom, het komt uit de ruimte achterin. Ik open H-art N°43 en lees wat ze over de Brusselse biënnale te zeggen hebben.

donderdag 13 november

woensdag 12 november

Antoine staat helemaal achterin de corridor, is met iets bezig. Ja, ze zijn bezig geweest, zegt hij. Maud is ervandoor, Honoré komt zo meteen terug. Maar die zit toch in Frankrijk, zeg ik. Oui, tout à fait, grapt Antoine. Hij is bezig, hoewel dat voorts uit helemaal niets afgeleid zou kunnen worden, hij drentelt door de ruimte, vertelt dat hij bij Yannick Franck logeert. Yannick vond een appartement vlakbij het station, is eigenlijk niet eens verhuisd, alleen die spullen waarvan hij op voorhand wist dat hij ze toch niet nodig had. Dat Yannick van plan was om Luik in te ruilen voor Gent is geen geheim, dat hij een betaalbaar appartementje vond een half mirakel.
Achterin de ruimte heeft Maud tekeningen uitgestald. Een vijftigtal, zo op het eerste zicht. Het zijn er meer, veel van de tekeningen vormen stapeltjes die alleen de bovenste tekening tonen.

dinsdag 11 november

Maud zegt dat ze Honoré gebeld heeft, dat hij niet opnam, dat ze wat later een sms'je ontving met het bericht dat hij in Frankrijk zit en in een bos verdwaald is.
Antoine liet weten dat hij vandaag onmogelijk naar Gent komen kan.

maandag 10 november

Op het woonerf staat een auto, Jan staat naast de auto en kijkt naar z'n dochter die met een van de buurtkatten stoeit. We zijn al een eind opgeschoten, hebben de vloer opengebroken, kwamen tot de ontdekking dat het eigenlijk allemaal best meevalt, als Maud haar fiets in de hall parkeert. Ze hadden vandaag afgesproken, zegt ze. Met Honoré 's ochtends, met Antoine 's avonds. Dat is het goede nieuws. Antoine telefoneerde en zei dat 's avonds niet zou lukken, Honoré liet weten dat hij om een of andere reden geen tijd had.
Maud maakt een ommetje, ze is zo terug zegt ze. In de grote zaal zijn Jan en Sanne bezig.

zondag 9 november

zaterdag 8 november

Marc heeft een afspraak met de kunstenaars van unit 2. Marina kon niet. Rond een uur of drie springt Lezaire binnen. We maken grapjes. Wat later springen Stijn en Amanuel binnen. Amanuel kijkt toe, lacht, hij is met papa meegekomen. De field camera van Marc staat voorin de brainboxruimte, vlakbij de corridor. In de andere ruimte zijn bezoekers, ze bekijken het werk van Nicolas Durand. Ik stap door de corridor, 42m heen en terug. Marc is met een draadloze lichtmeter bezig. Hij legt uit hoe het werkt. Stijn en Christophe gaan natuurlijk niet zomaar op de foto, ze maken er een gebeurtenis van. Met vier schragen en een plank ensceneren ze een podium. De plank buigt door, wordt vervangen, in de corridor hebben we materiaal van betere kwaliteit. Stijn plaatst een emmer op het kleine podium en gaat bovenop de emmer staan. Lezaire is niet te houden, probeert ook op de emmer plaats te nemen, wat niet lukt. Marc is niet van plan om hier een foto van te nemen, hij wacht af. Het spektakel is kolder en, trouwens, die sokkel staat in de weg.
'Als ge nu alles wat opschuift naar daar... De bloemen staan in de weg.'
Stijn (de opmerking is voor Christophe bedoeld): 'De bloemen staan in de weg.'
Christophe is met het podium bezig.
Stijn: 'We gaan die bloemen weg doen.' Christophe alert: hij tilt de gla-ha-ha uit de zwarte emmer - Stijn die zich afvraagt of er nog water in de emmer is - en plaatst ze op het smalle podium.
Stijn staat op het podium, Lezaire kruipt onder de schragen door, komt onder het podium terecht.
'Mag ik mij omdraaien of moet mijn gezicht er op staan?' vraagt Stijn. Voor Marc maakt het niet uit, als hij die foto maar maken kan. Hij is met de lichtmeter in de weer. De dummy's reageren op het flitslicht. Stijn staat niet langer op de emmer, hij heeft de emmer over z'n hoofd aangebracht.
Christophe roert in een kopje koffie.