donderdag 22 januari 2009

donderdag 22 januari

Gepost door op Geen opmerkingen:

dinsdag 20 januari 2009

maandag 19 januari

mailtje van Bart

alle verwachtingen overtroffen
alles gebeurde gewoon
rond het vuur
er werden verhalen verteld
en on line gesurft op het wereldwijde web
er werd brood gebakken en wijn gedronken
gedanst en gelachen
en toen was er licht
in de brainbox
Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 17 januari 2009

zaterdag 17 januari

Timmeren, staren, draaien, dweilen, een inventaris van werkwoorden.
Ververs dweilt, Doubrawa timmert. Bart staart naar de houtkachel en draait een sigaretje. Hout, water, wind, vuur.

De tweede editie van Brainbox is een brede en trage stroom. Geen spektakel, er is geen spektakel. De abrupte en grootse interventies die van de eerste editie van Brainbox een historische gebeurtenis maakten. Ik citeer De Morgen. In de vulgarisatie van wat wereldwijd gebeurt is dit dagbladvoer bij de term historisch aanbeland. Miskleun? Farce? Het blijft achterwege. Alles is historisch. Het vallen van de muur, het heropbouwen van de muur, het meisje dat ze dood ranselden, ze pisten in de mond van een gevangene, kak spuit uit de bek van het politieke establishment, stront druipt van de vlaggen, de wapperende vlaggen van het politieke establishment, zeikend storten de verkozenen zich te pletter.
Hout, water, wind, vuur. Unit 5 beperkt zich tot het ritueel van de elementaire dingen.

Inhoud, is dat buiten- of binnenkant? Met een lege fles over een lap deeg rollen. En de grap: er is geen inhoud. Buiten- en binnenkant zijn hetzelfde.
Argument: in de intussen lege fles hadden we een tempranillo, Pago de Ados. En het tegenargument, de dronkenschap van het vuur.

Zo stapt de krijger: van vuur naar vuur.

Gerd dweilt. Het kistje, waar Doubrawa mee bezig is, is voor de dataprojector.
Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 16 januari 2009

vrijdag 16 januari




Gepost door op Geen opmerkingen:

donderdag 15 januari 2009

donderdag 15 januari

Gepost door op Geen opmerkingen:

dinsdag 13 januari 2009

dinsdag 13 januari

14u20. Reinhard probeert een gat dicht te maken, een ronde opening, het gat dat Morrens intussen meer dan een maand geleden in de houten tussenwand aanbracht. Hij heeft de diameter van het gat gemeten en is met een plankje bezig.
Gerd pleistert een homp brooddeeg tegen de bovenzijde van een witte sokkel, Bart hurkt en werpt een stuk hout in het hongerige vuur.
Het plankje is te klein. CursiefDoubrawa staart naar het plankje. Bart en Gerd laten hem bezig met het plankje, ze hebben andere dingen te doen. Gerd rolt met een fles over het brooddeeg, Bart werd denkbeeldig, staart, ziet dingen die alleen hij zou kunnen zien. Doubrawa heeft in de smiezen dat hij snel tussen substantief en lijdend voorwerp te kiezen heeft.
'Please, leave me alone!' keelt hij. Hij zwaait met het plankje. Godverdomme, het scheelt - een centimeter? een halve centimeter? Hij stapt naar de werkbank, buigt zich over een stuk hout.
Op een stoeltje, een van de stoeltjes van Joris, ligt een dvd. Hoe lang gaan die intussen mee, die stoeltjes.
'Mille feuilles,' lacht Gerd. Het deeg is in een platte oppervlakte veranderd, hij slaat een van de randen om, rolt de fles over het deeg, legt uit dat je voor bladerdeeg boter nodig hebt. Op de voorzijde van de dvd is de foto van een haardvuur. Verander je TV of computer, staat er, in een haardvuur. Je voelt de warmte van dit romantisch, knapperend haardvuur.

Reinhard is met het gat bezig. Hij heeft er genoeg van, nagelt het ronde plankje aan een rechthoekig stuk hout. Zo zal het ook wel lukken.
Gepost door op Geen opmerkingen:

maandag 12 januari 2009

maandag 12 januari

Over & out met de roze muur. Bart zit op een stoeltje. 'De muur heeft drie laagjes gehad,' zegt hij, bijna alsof hij bedoelt: we hebben de haas eerst gestroopt en pas dan de nek omgewrongen. 'Kapitan!' Doubrawa salueert. Muur drie lagen wit, sokkel zwart, stoelen zwart, zwart tafeltje nog zwarter dan het al was. Allez, zet u. Het ziet er fraai uit.
'Dou-hou-brawa-ha-ha-wa!' roep ik.
'Maar meneer,' probeert Doubrawa terwijl hij aan de mouwen van m'n pasgekochtje jasje frunnikt.
'Doubrawa, godverdomme, wie heeft die stoel...! Doubrawa!'
'Nee, dat heeft hij gedaan,' mompelt Doubrawa.
'Wat zeg je?'
'Dat heeft hij, hij heeft het gedaan.' Hij salueert drie keer na elkaar en wijst eerst Gerd aan, dan Bart. Potverdikke, geen idee waar dat voor nodig is. Die Doubrawa heeft manieren zeg. Gerd staat er bij alsof hij in het Keulen hoort donderen, Bart draait een sigaretje, gebaart van krommenaas.

Muur drie lagen wit. Zwart tafeltje. Een gat in de witte sokkel. Trouwens, ook in de zwarte sokkel. Stoelen zwart. Het gat in de muur hebben ze niet geschilderd, daar was geen tijd voor. Het scheelt niet veel of Doubrawa begint te huilen - Malevich! Ach, die arme meneer Malevich! 'Mooi jasje,' begint hij, 'waar heb je dat gekocht.'

Vier tafelpoten. Onder elke poot hebben ze een a4tje geschoven, de bloedsporen van een kindje.
In de houtkachel smeult het oude vuur.
Inge Braeckman springt binnen. Ze komt voor het project van Maud en Emmanuel.

de container vol ook
de werkbank vol
de deur van de stock staat open drie
flesjes Gouyasse lege flesjes
iemand dronk bier uit een wijnglas kopjes
een suikerklontje kruimels een potlood
over het stoeltje van Grégory hangt een grijze jekker

Alles, ze hebben alles, ook in de corridor, elke ingreep hebben ze verwijderd.
Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 10 januari 2009

zaterdag 10 januari

Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 9 januari 2009

vrijdag 9 januari

14u. Bart en Gerd zitten gezellig bij de houtstoof, dik ingeduffeld tegen de Siberische kou. Het bovenvlak van de sokkel is afgewerkt met cement. Voor vandaag zit het werk er op. De kachelpijp gaat in een dubbele L - een L waarvan het lange, rechtopstaande deel horizontaal staat - naar het plafond, verdwijnt er in een van de luchtkokers. Op het dak hebben ze het afgewerkt met een plankje en een geut cement.
Ze drinken een Dupont en dissen anekdotes op. Het roze van de roze muur steekt de ogen uit. Daar gaan ze wat aan doen, zegt Bart, morgen. Morgen neemt hij wat tijd om die roze muur wit te schilderen.

Een aantal vaststellingen:
1° De knipsels van Maud (of wat er van overbleef) zijn van de muur verdwenen.
2° De cloche is leeg gemaakt. (een van de elementen waar ze wellicht niet veel mee kunnen aanvangen wegens niet brandbaar)
3° Gerd zit op het stoeltje van Grégory, Fondateur du groupe GM.
4° De sluisdeuren in de corridor staan wijd open. (hier is voorlopig weinig veranderd; de doorgang moest wel vrijgemaakt worden, anders kregen ze die houtkachel niet binnen) En
5° in de hall staat een raar object: de tot schroot gereduceerde kunstcaravan van Melanie en Kwinten.
Later verneem ik dat ze het ding niet in de kubusruimte binnen kregen.
Maud en Emmanuel hebben wat oponthoud gehad. Ze zijn met een gehuurde camion, laden de decorstukken uit.

Wat je niet allemaal in zo'n houtkachel kwijt kan: de flutschilderijtjes van een halftalent, kapotte stoelen, notitieboekjes en waardeloze beursaandelen, de vrijdageditie van De Morgen, parkeerboetes, wandelstokken, bezemstelen, houtafval waar in het beste geval alleen Maud nog iets zou mee weten aan te vangen en als toetje, om het vuur lekker hoog op te stoken, Mille Plateaux, Lacan, Derrida. Merlyn springt binnen. Hij komt eens een kijkje nemen, zegt hij. Wat later Kwinten en Valerie. Kwinten steekt z'n hifi binnen.
De houtkachel, daarover zijn ze het eens, is een meesterwerk.
Gepost door op Geen opmerkingen:

donderdag 8 januari 2009

donderdag 8 januari

Maud en Emmanuel (grote zaal) en Svend Thomson (videoruimte). Svend heeft genoeg aan één dataprojector.
Morgen steken Maud en Emmanuel de decorstukken binnen. De film - een kortfilm van 9 minuten - hebben ze opgenomen in het atelier bij haar thuis. Gerd en Bart zijn in de brainboxruimte bezig. Ze hebben een voorraad rode snelbouwstenen gekocht, een zwarte houtkachel (het goedkoopste model), twee zakken geprepareerde cement - metselmortel 8/2 van Cantillana - en een dozijn buizen (rechte en verborgen stukken) voor de kachelpijp. Op de betonnen vloer ligt een stuk plastiek. Hierop staat de plek aangeduid waar de sokkel komt, niet in het midden van de witte ruimte maar een meter van het centrum vandaan, berekend op de afstand om de kachelpijp tot in die ene luchtkoker te krijgen. Het metsen gaat snel, Gerd weet hoe het moet. De rest, grapt Bart, laten ze aan Reinhard over. Die komt volgende week maandag pas.
Ze zijn zo ongeveer klaar met het metselwerk als ze tot de vaststelling komen dat ze niet genoeg mortelspecie hebben. Ze hebben de gaten te voegen, zonder kunnen ze de sokkel niet afwerken.
In een belendende ruimte is het geluid van een elektrische machine te horen.
Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)